Life is life. Be Happy!

Noble silence voor tien dagen, nou eigenlijk 9 dagen hoe moeilijk kan dat zijn? Mijn antwoord...Moeilijk. Dan kom je jezelf pas echt tegen.

Van 8 tot 19 mei zat ik binnen de muren van het Dhamma Sobha meditatiecentrum Vipassana in Kosgama. Een meditatie waar ik bewust zelf voor had gekozen. Nieuwsgierigheid naar de techniek en een stukje meer zelfinzicht. Ja want ook ik heb, net als ieder, wat vraagstukken over mijn eigen mind. En ik kan je zeggen met de cursus heb ik een stukje van mijzelf gevonden of eigenlijk mijn kijk op de wereld veranderd in positieve zin.

Samen met 7 andere internationale meditatoren (gem. leeftijd was 30) en ongeveer 30 Srilankanen, deze waren relatief wat ouder (60+) begon het allemaal op die beruchte zondagmiddag. We waren nog niet binnen of het kwam met bakken uit de lucht.

De meditatie bestond uit 9 dagen van 4.30-21.00 uur mediteren. Elke dag 10 uur mediteren en dan tussendoor ontbijt en lunch. Het diner bestond uit een kop thee met banaan en creamcrackers. Ik herleefde met de evening tea dan ook mijn kleuterperiode. Dat we dan om 10.30 allemaal een creamcracker kregen en uit volle borst zongen: Dat zal lekker smaken, dat zal lekker smaken, eet maar op, eet maar op. Zo genoot ik van de evening tea/diner.

Naast de 10 uur mediteren in de gezamelijke hal, kregen we iedere avond een videoboodschap van leraar S.N. Goenink. Ik moet zeggen in het begin was ik erg sceptisch. Vipassana is een manier van leven, waarbij het erom gaat dat je met het mediteren je eigen sensatisch observeert zonder hier een oordeel aan te geven. De achterliggende gedachte is dat al het negatieve en positieve vanuit jezelf komt. Door mental purity zal men totaal vrij zijn en gelukkig en het leven nemen zoals het is. Life is life...Be happy.

Vipassana de theorie daar kon ik mij wel in vinden... be happy. De realiteit was echter iets harder. Ik degene die moeite heeft met stilzitten en echt een buitenmens ben. Vervolgens 9 dagen binnen stilzitten. De eerste dag ging aardig goed, op spierpijn na. Je blijft gewoon zitten in kleermakerszit en de pijn die je daarbij voelt, van voornamelijk mijn stijve hips, die observeer je als neutraal. Makkelijker gezegd dan gedaan, subjectief gezien. Het kostte mij letterlijk bloed, zweet en tranen. Daarnaast ook nog noble silence en geen oogcontact en tot slot geen frisse wandeling in de buitenlucht. Bij dag 5/6 was ik er ook aardig klaar mee.

Plan B, contact zoeken met Beatrice, de amerikaanse vrijwilligster die mij adviseerde met de teacher te praatte. Een schat van een vrouw van 77 jaar. Die mij vervolgens geruststelde met de woorden dat zei de meditatietechniek sinds 91 beoefende, mijn geboortejaar. Pff..er was nog hoop en met wat fysiotherapeutisch advies voor haar gezwollen voeten ging ik ervoor.

De dagen gingen snel maar de meditatieuren duurden uren. Tot ik op dag 9 de smaak te pakken had. Het lukte mij 40 minuten te blijven zitten. Een mijlpaal en toen brak de tiende dag aan. De noble silence was voorbij na de metta. Wat een bijzondere dag. Vol enthoussiasme deelden we de verhalen en ervaringen met elkaar. Dat was echt super fijn. Het was wel meer ervaringen delen met de internationale meditatoren, aangezien er met de srilankanen een kleine taalbarrière was. Op mijn buurvrouw Sharmili na, die sprak best aardig engels. Een schat van een vrouw, die ik na 9 dagen ook in de ogen kon kijken.

Wat mijn twijfels over de techniek ook deels wegnam was de video over de heer S.N. Goenink en zijn meditatietechniek die werd toegepast in een van werelds grootste gevangenissen in New Delhi, te India.
Met de komst van een nieuwe directeur was daar de onrust en de slechte behandeling van de 10000 gevangene deels hersteld. Echter was de directrice er van onder de indruk dat de gevangene meer klaargestoomd moesten worden voor het echte leven. Hun straf hadden ze gehad, maar ze met grof geweld aanpakken, zorgde ervoor dat ze bij terugkomst in real life weer in hun oude staat terugvielen. Ze moesten bewust worden gemaakt van hun fout en realiseren wat ze hadden gedaan om een recidief te voorkomen.
Toen kwam S.N. Goenink met zijn vipassana techniek. Het sloeg aan. Hij leerde de gevangene hun sensaties te observeren, waardoor de puurheid van de mind werd hersteld na vele meditatie-uren. Vaak ging dit gepaard met heftige emoties. Als ik dit zo obschrijf, klinkt het misschien standaard. Dit is ook kort door de bocht gezegd. Maar het was zo mooi om te zien hoe zware criminelen deel namen aan de tiendaagse cursus in de gevangenis. Na die tien dagen kwamen ze met oprechte emoties (vaak hevig huilend) naar buiten en troosten ze elkaar. Echt not done in India, om elkaar zomaar te omarmen. Die openheid van emoties vind je ook hier in Srilanka niet terug. Typisch hollands.

En toen brak de dag aan van de 19e mei. Na tien dagen het bestuderen van de realiteit werd de poort geopend naar de echte realiteit. Dat was even slikken. Ik wist wel dat het ontzettend veel had geregend. Echter niet wetende dat daardoor duizenden mensen in het noordwesten van Srilanka hun huis kwijt waren geraakt. En dat er een aardverschuiving in Kegalle had plaatsgevonden. Al reisend met de bus naar Negombo kwam de harde realiteit. Een sportveld was overspoeld, de krottenwijk van Colombo stond tevens half onder water. Dit betekent een groot bad voor de arme mensen die in de krottenwijken woonden, ze waren namelijk aan het baden in het overspoelde sportveld. Daarnaast hadden ze geen huis meer en werden ze opgevangen in iets hoger gelegen tentenkampen. Het water naast de highway stond ook op zijn top. Met deze beelden was ik weer geland met twee voeten op de Srilankaanse bodem.

Nu zit ik met mijn laptop opschoot na een echt avondmaal na tien dagen. Dat was genieten en verder wacht ik met spanning af tot mijn zussen en vriendin morgen aankomen op Bandaranaike airport. Daar zullen zij opgewacht worden door mij, waarschijnlijk in klederdracht.

Dan wordt het genieten van drie leuke weken met vier gezellige meiden. Benieuwd wat het weer brengt. Één ding weet ik zeker a lots of humor and happiness. Mijn verdere verhalen zal ik vanuit Nederland schrijven. Want 10 juni land ik met mijn witte beentjes en bruingekleurde voeten in het groene moederland. Ja zo voelt dat op naar mijn hometown, but first enjoying the beauty of Sri Lanka.