Ku mahk dhah vu neh? What Happend

De weken vliegen voorbij. Inmiddels is het precies 7 weken geleden dat Marjon en ik samen in het vliegtuig stapte opweg naar het Sri Lankaanse avontuur. Nu wonen we met 4 studenten en 3 Sri lankanen in een huis op Home of Hope. Gaan we vier dagen in de week lopend met een waterfles naar de medical en reizen we in het weekend door het land.

Straks terug in Nederland is een retourtje Alkmaar-Maastricht een klein stukje voor ons en dan ook nog comfortabel reizen. Drie uur staan in een nederlandse trein is echt niks te vergelijken met de Sri lankanen die vaak genoeg 4 uur ' s ochtends de deur uitgaan om om 8 uur op hun werk te zijn. Ook een gemiddelde reis van Home of Hope (at Digana) naar Ella of Anuradhapura duurt al snel 5-6 uur en dat zijn nog de dichtsbijzijnde locaties. Wel de moeite waard hoor!

Vorige week zijn de twee psychomotorische therapeut stagiaires bij ons aangesloten. Sanne&Anna een gezellig druk stel. Eerlijk gezegd ook wennen van een huis met 2, toen 4 en nu 6 meiden maar na wat kleine spanningen is de rust weer gekeerd in ons huuske.

Het eerste weekend hebben we Vijith' s superdeluxe auto mogen uitproberen. Hij is opgegroeid in Home of Hope en heeft nu met steun van sponsors zijn eigen touringcompany opgezet. En wij waren de gelukkige eerste travelers van Vijith. 12 februari om 5 uur ' s ochtends werden we naar Ella gebracht. Een touristisch stadje ten zuid-oosten van Kandy. We reden door een droomparadijs. Ik was dan wel moe maar het landschap was te mooi om in de auto te gaan pitten. Dus genoot ik van de vele s-bochten, met links rechts theeplantages; diepe dalen; hoge bergen (ja zo hoog dat de auto niet harder ging dan 20 km/h en de vrachtwagen voor ons met stenen achter de wielen stapsgewijs vooruitging). Ombeschrijflijk mooi...Believe me(A).
Dat was ook de reden dat we met moeite een slaapplek voor zes mensen konden vinden. Dankzij Vijith vonden we er toch een. We mochten met zijn drieen in een kingsize bed en dat deed vooral Sanne goed die na de bochten toch liever even het bed in dook.
Iedereen fit en wel beklommen we de little Adam' s peak. De naam zegt het al, de beklimming was makkelijk maar ook heel cultureel en natuurlijk. De manager van het treinstation had ons verteld over een gratis lunch. En zodra Nederlanders gratis horen zijn zij gefocust. Dus toen wij tussen de theeplantages door een ceremonie zagen bij een klein tempeltje, gingen we op de muziek af. Daar zagen wij vrouwen dansen en onze nieuwsgierigheid werd beloond. De tamils wilden met ons op de foto en of we mee wilden lunchen. Echter werd het 5 minuten wachten voor de lunch 30 minuten en toen we op het punt stonden toch weg te gaan werden er stoelen voor ons geregeld. We mochten helaas niet als alle locals op de grond uit bananenbladeren met de handen eten maar wel op de stoel. Best lastig met een hand eten. De linker hand is namelijk onrein want die is voor de poezendouche, aangezien ze hier op toiletpapier bezuinigen.
Met een volle maag kwamen we zo bij de top, wat ook echt de moeite waard was met een mooi uitzicht op de Ella Rock die we de volgende morgen beklommen. Voor een keer moesten we over het spoor lopen om zo via de theeplantages en moestuintjes op de Ella Rock uit te komen. Deze klim was iets steiler en gaf mij meer voldoening en we hadden een heldere dag en keken daardoor neer op de little Adam' s peak.
Nu vergeet ik helemaal te zeggen dat Ella echt touristisch is en anders dan de vorige weekenden was er na 21.30 nog leven op straat. Hier maakten we dan ook gebruik van vrijdagavond heerlijk gegeten bij Chili' s (na reservering) en zaterdag met een cocktail bij het kampvuur.
Met een mooie treinreis zittend in de deuropening met bungelende benen sloten we het weekend af.

Na een lekker warm weekend hebben we vorige week bijna elke dag regen gehad. De eerste keer sinds 6 weken en volgens de Sri Lankanen ligt dit aan de komende volle maan (22 februari), ook wel Poya-day. Maar regen of geen regen goed nieuws! Gihan de fysiotherapeut gaat trouwen in April. Dit betekent dat wij allemaal zijn uitgenodigd op zijn trouwdag en dat we een Sri lankaanse bruiloft mogen meemaken. Daarvoor hebben we een Shari nodig en stiekem heb ik daar al voor gekeken met Linda en Nayana op woensdagmiddag. Ik heb wel een leuke gevonden maar wil nog even verder kijken, aangezien er zoveel keus is.

Nu denken jullie misschien dat van werken niet zoveel terechtkomt, echter wordt hier ook gewerkt! Het gaat dan op een Sri Lankaans tempo maar na zeven weken heb ik mij daar bij neergelegd en genieten zit in de kleine dingen en vooruitgang ook. Samen met Nadeshe behandel ik een meisje van HOH. Zij zit hier inmiddels drie weken en gaat sinds vorige week ook naar school. De eerste keer dat zij binnenkwam zakte ze letterlijk door haar knieen en na de fysiotherapie moest zij ook nog 600 meter lopen naar de dorm waar ze woont. Een mijlpaal voor een 9 jarig meisje met een diplegie,maar Nethmi is een doorzetter en kwam dagelijks met veel plezier naar de medical. Alle oefeningen vind ze super leuk en ze gaat door tot het bittere end. Nu loopt ze met een posterior walker (omgekeerde rollator met een steuntje om even te pauzeren) en ze loopt niet alleen maar rent ook. Vorige week is zij voor het eerst naar school gegaan en na de derde dag eindigde ze met fysiotherapie. Je kon merken dat ze echt moe was, maar haar mobiliteit en daarmee haar zelfstandigheid is zo verbeterd. Dat straalt ze uit en dan denk ik daar doe ik het voor!

De staff van de medical is uitgegroeid met Monika een 60 jarige kinderfysiotherapeute die de Sri Lankese fysiotherapeuten, me en de stagiaires Nadeshe en Linda de komende 3 maanden komt helpen met het behandelen van de kindjes. Een super lieve en fanatieke kinderfysio waar ik nog veel van hoop te leren. Wie weet kan ze me opweg helpen met een keuze welke master ik in september ga starten. You never know.

Dan hadden we nog een belangrijke happening vorige week vrijdag... de komst van de minister van sociale zaken. Hij kwam Home of Hope bewonderen en daar stonden we dan op vrijdagmorgen om half 9 in onze frisgewassen werktenu om de minister komende in zijn big car te ontvangen. Na een rondleiding in de medical door Jose (oprichtster van het revalidatiecentrum = de medical) ging de hele stoet met auto' s 600 meter verder om daar uit te stappen bij het auditorium. Alle kinderen van Home of Hope waren voor deze speciale gebeurtenis vrij en hadden de hele week hard geoefend met het instuderen van dansjes. Ik moet zeggen zag er echt leuk uit en ik kreeg zelf ook zin om in Sri Lankaanse stijl de traditionele dans te doen.
Er volgde nog enkele speeches in het Singalees kon het bijna volgen en voordat we op weekendexcursie gingen werden we bij Alfy en Sharmini uitgenodigd voor de thee. Dat was niet zomaar thee, thee met een uitgebreid assortiment van sri lankaanse specialiteiten: rijstcake, bananen, taart, koki' s en een soort gefrituurde cakejes. De broodjes met biet en wortel gingen mee als lunch voor in de bus naar Anuradhapura.

Anuradhapura is de voormalige hoofdstad van het singalese rijk. Het ligt in het noordwesten en vanaf Digana waar Home of Hope is ongeveer 6 uur reistijd. Wel weer een mooie reis, want zo gauw je boven Kandy gaat kom je door Matale en verandert de omgeving al snel in een plat uitgestrekt natuurgebied waarover je een wijd uitzicht hebt over de rijstvelden, palmbomen en bergen. Tussendoor verschijnt er af en toe een huis voor Sri Lankaanse begrippen goed gebouwd met bakstenen.
Het weekend is later begonnen en daarom arriveren we rond 17.30 bij het hotel! Ja dit keer een hotel, met zijn zessen spontaan ergens heen gaat niet zonder problemen dus hebben we voor 7 euro p.p.p.n. twee driepersoonskamers met airco in het Melbourne guesthouse.
De eerste avond doen we niet meer dan naar het dorpje wandelen, wat niet meer is dan een lange winkelstraat maar wel ontzettend rustig. Weinig verkeer en opvallen doen we overal daar hoeven we geen moeite voor te doen. We eten wat in de city center en bereiden ons voor op de fietstocht. Net als in Polonnaruwa kunnen de ruines met de fiets bezocht worden en dat laten deze Nederlandse meiden niet aan hun voorbij gaan. Zo fietsen we zaterdag de hele dag door de natuur afgewisseld met stupa' s en schuilen we in een roti tentje met gatendak als er een hoosbui komt. Net weer op de fiets komt het opnieuw met bakken uit de lucht. Aangezien we toch al nat zijn, besluiten we een regendans in te zetten en wonder boven wonder wordt het droog. Misschien was het wel de zonnendans.
Vermoeid en vol van de stupa' s en tempels en het zien van een ceremonie at the Ruwanweli Seya. Precies op de dag dat wij de ruines bezoeken is hier een soort jaarlijkse ceremonie voor de budhisten. Zij komen op deze dag bij elkaar om offers te brengen en lopen in een polonnaise met een gigantische vlag linksom rondjes om de budha. De vlag heeft de kleuren van de budha: Geel van zijn huid, Wit van zijn tanden, blauw van zijn ogen, rood van zijn bloed en oranje van zijn gewaad. Verder zijn alle mensen in het wit en mogen wij ook onder de vlag lopen. Wat een mensenmassa maar wel heel leuk om te zien. Hoe deze mensen een budhistische ceremonie vieren met traditionele dansen, muziek en offers aan budha.

En op zondag zijn we met de bus richting Mihintale gegaan. Ook dit is een stupa op een berg gelegen van 3000 treden, echter wel hele kleine treden. Maar wij waren hier om 12 uur ' s middags de perfekte timing om je voeten te verbranden. Op het heilige gebied rondom de stupa loopt iedereen op blote voeten en die Sri Lankanen kunnen natuurlijk veel hebben met hun bruine sterke voeten. En toen gingen de Nederlanders naar de stupa rennend en weer afdalen rennend en vervolgen in het koude schaduw zand staan. We waren een attractie op zich maar kregen ook een paar duimen van de Sri Lankanen. Misschien uit respect dat we de weg vervolgden ondanks de brandende voeten. I hope so. Zo interpreteerde ik het iedergeval.

Na Mihintale was het gedaan met de weekendpret. Vereisd kwamen we weer aan in Digana. Maar na mijn maandagse rondje hardlopen om het terrein samen met Linda ben ik klaar voor de nieuwe week. Elke dag is weer een nieuw avontuur.