The beauty and Sri Lanka

Misschien dat het door mijn Sri Lankaanse mentaliteit komt dat ik na drie weken pas weer een blog schrijf. Echter was ik het al eerder van plan, maar dacht het komt morgen weer en die morgen werd de avond van 13 maart. Waarbij ik met mijn tablet bij kaarslicht zonder internet een begin aan mijn blog maak.

Die drie weken waren echt niet saai, toch zal ik het kort houden dat ik thuis ook nog heel veel verhalen te vertellen heb. In de medical hebben we sindskort een nieuw rooster en daardoor hebben de studenten, vrijwilligers en onze Sri Lankaanse toppers elke week vaste kindjes (Als deze ook daadwerkelijk komen). Dat kleine stukje vastigheid is wel fijn. Dan kan ik samen met de ouders een doel stellen waar ze de komende tijd naartoe willen werken. Zonder de gedachte dat ik ze misschien maar een x in behandeling krijg. Ben mij er ook bewust van dat er nu veel nederlanders op Home of Hope zitten. Te veel nederlanders 4 studenten, 2 vrijwilligers en een kinderfysiotherapeute. Allemaal met het nederlandse bloed om de nederlandse manier van werken door te voeren in Sri Lanka. Zo werkt het niet. Wij zijn hier om de Sri Lankanen te helpen en wij moeten niet zeggen hoe ze het moeten doen. We kunnen ze alleen handvattingen geven en tips en met ze samenwerken om ze onze behandelwijze te leren kennen en vica versa. Gelukkig denkt de ervaren kinderfysiotherapeute er ook zo over en met die gedachte blijft het na 10 weken een mooi avontuur om hier als fysiotherapeute deel uit te mogen maken van het medical team.

En afgelopen week was er Nederlands bezoek op de medical. De ouders van Anne zijn aan het rondreizen in Sri Lanka en waren ook twee dagen in de buurt. Sharmini heeft ze toen een rondleiding gegeven en ' s avonds heb ik ze toen opgezocht in hun hotel waar we een gezellige nederlandse avond hebben gehad met Sri lankaanse specialiteiten. Eerlijk gezegd was ik toe aan nederlandse warmte en gezelligheid. Niet dat het hier niet warm genoeg is, maar mensen begrijpen beter hoe het is hier te werken als ze het met eigen ogen hebben gezien.

De afgelopen weekenden kregen ook een Sri Lankaans tintje. De Sri Pada of ookwel Adam' s peak beklommen met de kennissen van Nayana. Elf uur ' s avonds de berg op en vervolgens in een file terecht te komen en toch optijd boven te komen voor de zonsopgang. Dit is de pelgrimstocht voor de budhisten, die ieder een x in zijn leven moet hebben gemaakt. Na deze indrukwekkende tocht ben ik met Nayana mee naar huis gegaan. Vereisd kwamen we aan in haar huisje op de hei met een buitendouche. Wat is het leven toch mooi als je back to the basics gaat. Heb mij nooit zo schoon gevoeld als die avond. Douchen in het donker tussen de kokospalmen. Daar zag ik ook hoe de onzekere Nayana helemaal in haar element was als ze met mij achterop de motor naar het dorp ging voor een boodschap; een rondleiding gaf door de rijstvelden, rubberplantages en groene omgeving waar ze is opgegroeid. Ondanks het gebrekkige engels van haar ouders kwam ik erachter dat het echt schatten zijn. En 's ochtends werd ik wakker van de buurman die met een touw om zijn benen een 20 meter hoge kokosnotenboom inklom om de rijpe kokosnoten uit de boom te hakken.
De volgende dag ben ik met Yuganthi en zusje Madu naar een concert gegaan. Gegeven door gehandicapte kindjes waaronder een paar speechpatientjes van Yuganthi. Het was een mooie middag met veel drama stukken en een mooie dans en het gebouw deed me even beseffen dat ik in een Nederlandse concerthal zat met sri lankaans sprekende mensen. Fijn om te weten dat er in Sri Lanka ook fondsen zijn voor deze kinderen die ze de mogelijkheid geven om te genieten en andere mensen te laten genieten van hun muziek en dramaspelen.
Afsluiter van het weekend was dat ik met Yuganthi en Nayana een shari heb uitgezocht voor de trouwdag van Gihan. En wel een rode met een gebloemd topje die in de maak is bij het kledingvrouwtje net buiten de poort van Home of Hope.

Vorig weekend ben ik vrijdag in mijn eentje naar Kandy te gaan. Om gewoon even te genieten in stilte. In je eentje kom je op plekken die je met meerdere pratend voorbij loopt. De avond was wel sociaal gezellig. Monica had mij uitgenodigd bij haar te komen eten en met een wijntje en guacamole, vervolgde een gezellige avond.
De zaterdag ben ik in de boeken gedoken met kinderfysiotherapeute Monica en zijn we naar de river gelopen. Dat is een half uur hier vandaan een super mooie plek tussen de bergen waar mensen zichzelf en kleding wassen en wij een verkoelende duik namen.
De zondag ben ik naar Udawattekele gegaan, de jungle in Kandy, tien minuten van de Temple of tooth. Geen lonelyplanet die dit omschrijft maar wel iets wat je te weten komt als je met yuganthi op pad gaat. En na die tien minuten lopen kom je vanuit het drukke centrum in een oase van rust waar je je terug kan trekken en kunt genieten van het uitzicht op de drukke stad Kandy. Na deze mooie guided tour door Yuganthi trakteerde we haar op fruitjuice bij de delifrance in Kandy.

Dan aangekomen bij dit fantastische weekend, begonnen met de komst van de ouders van Anne. Vrijdag op stap met Monica in Kandy naar de koffietent waar ik de naam niet van zeg, bang voor een stormaanloop naar dit rustige plekje. Waarna de ladies on route gingen naar het postkantoor en met de tuktuk naar de botanical garden. Twee maanden geleden ben ik hier ook geweest, toch had ik zin in de rust van de tuin. Niet iedereen die je aankijkt of vraagt how are you. Lopen zonder aanspraak. Heerlijk!
Gisteren op stap met de 25 kinderen van Home of Hope, Sharmini, Monica, Sanne, Anna en 5 leraren van de Kangaroo school in Kandy. Half 5 begon de trip richting een onbekende bestemming. Een trip die ik niet had willen missen. Het leek wel Nuwara Eliya maar dan ontouristisch of touristisch met Sri Lankaanse touristen. Tussen de theeplantages en hoge bergen afgewisseld met diepe dalen en mooie watervallen ontbeten we bij een waterval brood met uiencurry. Was over nagedacht bij de waterval kon iedereen ze bordje afwassen of zichzelf met bord en al indien ze niet uitkeken voor de gladde stenen. 9 uur werd de eerste berg beklommen. We waren inmiddels in zes teams verdeeld en ik was teamcaptain red met een mooi AZ shirt. Met mijn team zetten we een scherpe tijd neer om via een touw de top van een berg te beklimmen. Ook bij little world' s end klom team red als aapjes over een touw van boom naar boom en ik als teamcaptain was de grootste aap maar de boom hield mij.
De reis ging verder naar een watertje waar iedereen ze taak wist en in een mum van tijd rijst, dahl, aardappelcurry en vissalade klaarstond die al handend eten door een ieder opgepeuzeld werd. De laatste echte stop was bij een mooi waterval waar heerlijk gezwommen en gegleden werd. Dat schone water deed goed en met een spel bij de bus en een kop ginger thee met dahlkoekjes en marshmallows ging de bus homewaarts. Die reis was alles behalve saai, de weg was meer zand dan asfalt maar tussen de rijstvelden door en het mooie berggebied is dat geen straf. Uiteindelijke duurde de reis iets langer en dineerde we kokosroti als snelle hap tussendoor. Stipt tien uur reden we Home of Hope binnen en niet veel later was de rust teruggekeerd in Home of Hope. (kleinigheidje team red had de topscore)

Na deze lange trip heb ik wel meer de kinderen van Home of Hope leren kennen. Denk echter niet dat ik meer dan een naam heb kunnen onthouden.
De laatste dag van de week en het weekend ging ik alweer vroeg uit de veren op naar de hometown van Yuganthi. Waar ik niet alleen een rondleiding door het dorp kreeg, maar ook door het huis. De ena-oudste zus van Yuganthi was er ook en ging met onze mee naar de cave-temple gelegen op een heuvel met uitzicht op de Udawattakele jungle van vorige week. Terug had moeders al de lunch klaar: de allerlekkerste dahl tot nu toe gegeten; rijst; sperziebonencurry; papadam; vis en red banana' s toe. Op het moment dat ik besloot de bus richting Kandy te nemen en ik met Yuganthi voor een shopje stond te wachten bleef ze staan zwaaien tot ik uit het gezicht was verdwenen. Bevoorraad met een fruitpakket van deze lieve Sri lankaanse mama.