Ayubowan P&M
Door: Roanne Bruin
Blijf op de hoogte en volg Roanne
02 April 2016 | Sri Lanka, Negombo
En daar zit ik dan ' s ochtends om half 6 mijn blog te typen. Daar ga ik geen gewoonte van maken hoor. Ik vertrek straks met de bus naar het vliegveld om mijn ouders op te halen die voor twee weken in Sri Lanka zullen zijn. Ik kijk er zo naar uit. Drie maanden geleden begon mijn Sri Lankaanse avontuur en nu heb ik bijna vakantie om mijn ouders Home of Hope te laten zien en daarna wegwijs te maken in Sri Lanka.
Het was nog even spannend of ik mijn Sri Lankaanse avontuur tot 10 juni kon voortzetten. Het visum wordt standaard met 60 dagen verlengd en ik blijf nog 70 dagen. But I did it. Twee weken geleden ben ik samen met Monica naar Colombo afgereisd voor een bezoekje aan de immigratiedienst. 4 uur in de ochtends werden we door Sampath, een vriend van Viji (chauffeur van Home of Hope) afgezet voor de immigratiendienst. Binnen de deuren kom je in een minder leuke wereld van Sri Lanka. De mentaliteit, voor al het autoritaire gedrag is vreselijk. Het was gelukkig eenmalig, want ik heb mijn visum verlengd gekregen tot 10 juni. Dus mag ik nog 2,5 maand genieten.
Na de immigratiendienst ben ik samen met Monica het bruisende Colombo gaan verkennen. Tenminste voor mijj verkennen en voor Monica herinneringen ophalen van haar eerdere bezoeken aan Sri Lanka. Colombo is echt een drukke stad met veel verschillende wijken, beinvloedt door de koloniale periodes. Deze invloeden hebben wij links laten liggen, omdat we kwamen voor de Jamar ul-Alfar, de rood met witte moskee midden in de wijk Pettah. Na eerst een bezoek te hebben gebracht aan de hindoetempel Sri Ponnambala Vaneswara. Gewijd aan god Shiva en zijn vrouw Paresvati. Deze hindoetempel is niet zo bont en gekleurd als normaal en dat viel wel bij mij in de smaak.
In Colombo hebben we niet alleen cultuurgesnoven maar ook gezellig geluncht met Yuganthi (de logopediste van HOH) en haar vriend. Zij waren toevallig ook in Colombo en zo konden we eindelijk Yuganthi' s toekomstige man in het echt zien.
De week erna was ik veel relaxter. Ik was toch een beetje in gedachte, wat als ik geen extra verlenging krijg van het visum? Ja en dan ga je de raarste dingen inbeelden. Gelukkig is het niet zover gekomen en mag ik de komende weken vrijwillig blijven werken in Home of Hope.
Met de komst van april is het weer hier voor mij net aan uit te houden. Het is echt droog en warm. Het hardlopen in de vroege ochtend is nog te doen. Helemaal nu de kiezel/stenen road wordt omgetoverd tot een asfalt weg. Toen ik dat voor het eerst hoorde dacht ik: Dat ga ik nooit meemaken. Ik sta versteld hoe snel het gaat. De kiezeltjes zijn verdwenen en hebben in twee weken tijd plaatsgemaakt voor een gladgestreken zandweg. Wie weet kunnen Linda en ik straks ons ochtendrondje over het asfalt rennen. Ik loop als echte nederlander al weer op de zaken vooruit, maar ik houd jullie op de hoogte!
Terug bij de medical. Dat patienten het ook zwaar hebben met de temperaturen is te merken aan de opkomst. De afgelopen 3 weken is het aantal kindjes dat komt minimaal. Dit voelt soms niet fijn. Je komt hier om vrijwilligerswerk te doen en dan komen de clienten niet. Dan vraag ik mij soms wel af, voor wie doe ik dit werk dan?
In Nederland krijgen patienten meteen een rekening op de deurmat als ze niet op komen dagen voor hun fysiotherapiebehandeling. Hier gaat dat iets lastiger, aangezien de behandelingen gratis zijn. Toch zijn er wel regels. Komen patienten maanden niet op dagen dan krijgen ze nog een laatste kans. Komen ze dan alsnog niet dan komt op die plek een nieuwe patient die hopelijk wel echt baad heeft bij een fysiotherapiebehandeling.
De avonduren waren juist more bussy. Dit kwam doordat we op zaterdag 26 maart een sportdag hebben georganiseerd voor de kinderen van Home of Hope. En een sportdag voor 80 kinderen is niet niks, daar weten we nu alles van. Het voordeel was dat we met zijn zessen zijn. Toch weer een voordeel een heel huis met nederlandse meiden.
Mijn taak was om samen met Anna de spelbeschrijving op papier te zetten, inclusief singalese vertaling en een mooie tekening. Niet de moeilijkste klus, wel een creatieve en leuke bezigheid.
Voor we het wisten was het 26 maart. De avond ervoor nog gezellig met de hele bups bij de indiër gegeten in Kandy en voor mij gevoel lagen we er dan ook net in, toen om 6.00 de wekker ging. Met een goede taakverdeling waren we stipt 8.30 klaar en toen stonden er ook netjes 10 groepjes kinderen van 7 à 8 met een begeleider.
Zelf was ik de gelukkige teamcaptain van de Lions, een groep van 7 kinderen waarvan 1 met een lichamelijke beperking. Dat paste echter perfect in het team. Ieder was rustig, behulpzaam en de samenwerking was gewoon super wat zo zijn voordelen had voor de spellen.
Voor we ons op de spellen stortten, maakten we een spanddoek en een headband. Die we gebruikten voor de groepsfoto en toen was het tijd voor de warming-up. Warm hoefden we niet te worden, maar toch was het een goed begin van de sportieve ochtend.
Het fluitsignaal ging en daar begonnen The Lions met flessenvoetbal. Al samenwerkend had onze tegenstander geen kans. Verder naar de Kandy-estafette, vernoemd naar de stad Kandy. Het ging er in dit spel om als kruiwagen naar de bak met candy' s te lopen, als kruiwagen weer terug te krui-en en de volgende teamcouple aan te tikken. Ook hier werden heel wat kandy' s gescoord. Het derde spel was de verkoelende sponsor-race. Wie krijgt zoveel mogelijk water in de emmer aan de overkant door middel van het uitknijpen van de natte sponsen?
---banana break----
Na drie spellen was het echt tijd voor water bijtanken. Met het snikhete weer sporten kost veel energie, dus een banaan kon er ook wel bij.
Na de pauze hadden wij nog twee spellen: rice bag jumping en het gedeelde spel spijkerpoepen en koekhappen met spekjes. Daarna was het nog niet gedaan met de pret. Er werd een zeepbaan in elkaar geknutseld. Zo konden ondertussen de punten geteld worden en werden de kids bezig gehouden.
Onder het genot van een ijsje ook voor de teamcaptains werden de prijzen uitgedeeld. Mijn team had niks gewonnen maar het belangrijkste ieder had veel lol gehad en alles enthoussiast meegedaan.
Ook Nayana de fysiotherapeut en Yuganthi de logopediste waren speciaal deze zaterdag naar Home of Hope gekomen om een groepje te begeleiden en Sharmini zelf had ook een superteam.
Deze dag werd de lunch verzorgd door familie van een maitrance. Dat houdt in dat zij ingrediënten kopen en aan de keuken geven, waarna alle kinderen in het auditorium een speciale lunch krijgen. Ook wij mochten heerlijk mee-eten.
Tot slot de mededeling sinds deze week is het regenseizoen begonnen. Gisterenavond regende het zo hard dat ik echt dacht dat het dak instortte maar no worries het huis staat nog.
Nu ga ik echt stoppen, want inmiddels ben ik op het internationale airport van Sri Lanka. De vlucht van mijn ouders vanuit Dubai landt elk moment en ik weet dan staan ze niet meteen voor mijn neus. Toch brei ik er nu een eind aan, want ik moet ze even een hele dikke knuffel geven. Je weet pas wat je mist als je het niet bij je hebt en daar kom ik nu weer achter. Ben super zenuwachtig, wat zullen ze vinden van Sri Lanka ...Gelukkig zijn ze Ghana gewend. Ik denk dat ze het hier luxe gaan vinden. Wordt vervolgd!
En nogmaals bedankt voor al jullie lieve reacties op mijn blog. De laatste tijd heb ik wat wifi-problemen. Maar ik ben echt blij met al die lieve berichtjes, dan waan ik mij weer even in Nederland. 5,5 maand is toch lang...mijn volgende reis wordt korter hoor:D.
Het was nog even spannend of ik mijn Sri Lankaanse avontuur tot 10 juni kon voortzetten. Het visum wordt standaard met 60 dagen verlengd en ik blijf nog 70 dagen. But I did it. Twee weken geleden ben ik samen met Monica naar Colombo afgereisd voor een bezoekje aan de immigratiedienst. 4 uur in de ochtends werden we door Sampath, een vriend van Viji (chauffeur van Home of Hope) afgezet voor de immigratiendienst. Binnen de deuren kom je in een minder leuke wereld van Sri Lanka. De mentaliteit, voor al het autoritaire gedrag is vreselijk. Het was gelukkig eenmalig, want ik heb mijn visum verlengd gekregen tot 10 juni. Dus mag ik nog 2,5 maand genieten.
Na de immigratiendienst ben ik samen met Monica het bruisende Colombo gaan verkennen. Tenminste voor mijj verkennen en voor Monica herinneringen ophalen van haar eerdere bezoeken aan Sri Lanka. Colombo is echt een drukke stad met veel verschillende wijken, beinvloedt door de koloniale periodes. Deze invloeden hebben wij links laten liggen, omdat we kwamen voor de Jamar ul-Alfar, de rood met witte moskee midden in de wijk Pettah. Na eerst een bezoek te hebben gebracht aan de hindoetempel Sri Ponnambala Vaneswara. Gewijd aan god Shiva en zijn vrouw Paresvati. Deze hindoetempel is niet zo bont en gekleurd als normaal en dat viel wel bij mij in de smaak.
In Colombo hebben we niet alleen cultuurgesnoven maar ook gezellig geluncht met Yuganthi (de logopediste van HOH) en haar vriend. Zij waren toevallig ook in Colombo en zo konden we eindelijk Yuganthi' s toekomstige man in het echt zien.
De week erna was ik veel relaxter. Ik was toch een beetje in gedachte, wat als ik geen extra verlenging krijg van het visum? Ja en dan ga je de raarste dingen inbeelden. Gelukkig is het niet zover gekomen en mag ik de komende weken vrijwillig blijven werken in Home of Hope.
Met de komst van april is het weer hier voor mij net aan uit te houden. Het is echt droog en warm. Het hardlopen in de vroege ochtend is nog te doen. Helemaal nu de kiezel/stenen road wordt omgetoverd tot een asfalt weg. Toen ik dat voor het eerst hoorde dacht ik: Dat ga ik nooit meemaken. Ik sta versteld hoe snel het gaat. De kiezeltjes zijn verdwenen en hebben in twee weken tijd plaatsgemaakt voor een gladgestreken zandweg. Wie weet kunnen Linda en ik straks ons ochtendrondje over het asfalt rennen. Ik loop als echte nederlander al weer op de zaken vooruit, maar ik houd jullie op de hoogte!
Terug bij de medical. Dat patienten het ook zwaar hebben met de temperaturen is te merken aan de opkomst. De afgelopen 3 weken is het aantal kindjes dat komt minimaal. Dit voelt soms niet fijn. Je komt hier om vrijwilligerswerk te doen en dan komen de clienten niet. Dan vraag ik mij soms wel af, voor wie doe ik dit werk dan?
In Nederland krijgen patienten meteen een rekening op de deurmat als ze niet op komen dagen voor hun fysiotherapiebehandeling. Hier gaat dat iets lastiger, aangezien de behandelingen gratis zijn. Toch zijn er wel regels. Komen patienten maanden niet op dagen dan krijgen ze nog een laatste kans. Komen ze dan alsnog niet dan komt op die plek een nieuwe patient die hopelijk wel echt baad heeft bij een fysiotherapiebehandeling.
De avonduren waren juist more bussy. Dit kwam doordat we op zaterdag 26 maart een sportdag hebben georganiseerd voor de kinderen van Home of Hope. En een sportdag voor 80 kinderen is niet niks, daar weten we nu alles van. Het voordeel was dat we met zijn zessen zijn. Toch weer een voordeel een heel huis met nederlandse meiden.
Mijn taak was om samen met Anna de spelbeschrijving op papier te zetten, inclusief singalese vertaling en een mooie tekening. Niet de moeilijkste klus, wel een creatieve en leuke bezigheid.
Voor we het wisten was het 26 maart. De avond ervoor nog gezellig met de hele bups bij de indiër gegeten in Kandy en voor mij gevoel lagen we er dan ook net in, toen om 6.00 de wekker ging. Met een goede taakverdeling waren we stipt 8.30 klaar en toen stonden er ook netjes 10 groepjes kinderen van 7 à 8 met een begeleider.
Zelf was ik de gelukkige teamcaptain van de Lions, een groep van 7 kinderen waarvan 1 met een lichamelijke beperking. Dat paste echter perfect in het team. Ieder was rustig, behulpzaam en de samenwerking was gewoon super wat zo zijn voordelen had voor de spellen.
Voor we ons op de spellen stortten, maakten we een spanddoek en een headband. Die we gebruikten voor de groepsfoto en toen was het tijd voor de warming-up. Warm hoefden we niet te worden, maar toch was het een goed begin van de sportieve ochtend.
Het fluitsignaal ging en daar begonnen The Lions met flessenvoetbal. Al samenwerkend had onze tegenstander geen kans. Verder naar de Kandy-estafette, vernoemd naar de stad Kandy. Het ging er in dit spel om als kruiwagen naar de bak met candy' s te lopen, als kruiwagen weer terug te krui-en en de volgende teamcouple aan te tikken. Ook hier werden heel wat kandy' s gescoord. Het derde spel was de verkoelende sponsor-race. Wie krijgt zoveel mogelijk water in de emmer aan de overkant door middel van het uitknijpen van de natte sponsen?
---banana break----
Na drie spellen was het echt tijd voor water bijtanken. Met het snikhete weer sporten kost veel energie, dus een banaan kon er ook wel bij.
Na de pauze hadden wij nog twee spellen: rice bag jumping en het gedeelde spel spijkerpoepen en koekhappen met spekjes. Daarna was het nog niet gedaan met de pret. Er werd een zeepbaan in elkaar geknutseld. Zo konden ondertussen de punten geteld worden en werden de kids bezig gehouden.
Onder het genot van een ijsje ook voor de teamcaptains werden de prijzen uitgedeeld. Mijn team had niks gewonnen maar het belangrijkste ieder had veel lol gehad en alles enthoussiast meegedaan.
Ook Nayana de fysiotherapeut en Yuganthi de logopediste waren speciaal deze zaterdag naar Home of Hope gekomen om een groepje te begeleiden en Sharmini zelf had ook een superteam.
Deze dag werd de lunch verzorgd door familie van een maitrance. Dat houdt in dat zij ingrediënten kopen en aan de keuken geven, waarna alle kinderen in het auditorium een speciale lunch krijgen. Ook wij mochten heerlijk mee-eten.
Tot slot de mededeling sinds deze week is het regenseizoen begonnen. Gisterenavond regende het zo hard dat ik echt dacht dat het dak instortte maar no worries het huis staat nog.
Nu ga ik echt stoppen, want inmiddels ben ik op het internationale airport van Sri Lanka. De vlucht van mijn ouders vanuit Dubai landt elk moment en ik weet dan staan ze niet meteen voor mijn neus. Toch brei ik er nu een eind aan, want ik moet ze even een hele dikke knuffel geven. Je weet pas wat je mist als je het niet bij je hebt en daar kom ik nu weer achter. Ben super zenuwachtig, wat zullen ze vinden van Sri Lanka ...Gelukkig zijn ze Ghana gewend. Ik denk dat ze het hier luxe gaan vinden. Wordt vervolgd!
En nogmaals bedankt voor al jullie lieve reacties op mijn blog. De laatste tijd heb ik wat wifi-problemen. Maar ik ben echt blij met al die lieve berichtjes, dan waan ik mij weer even in Nederland. 5,5 maand is toch lang...mijn volgende reis wordt korter hoor:D.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
