Sri Lanka voelen, proeven, ruiken

Ons Sri Lanka avontuur begint op vrijdagavond 1 april, nee echt geen grap, als we om 22.00 uur aan boord gaan van een onwijs groot vliegtuig van Emirates. Ons eerste deel van de vlucht gaat naar Dubai, ja ja het is niet niks. En vanaf Dubai zullen we onze reis vervolgen naar Colombo, Sri Lanka. Natúúrlijk hebben wij vanaf Amsterdam al vertraging en landen wij later in Dubai dan gepland. En net als onze reis naar Ghana, is er niet heel veel overstaptijd. Hier begint mijn angst al te komen; “gaan we het redden naar ons volgende vliegtuig of gaat de geschiedenis zich herhalen”. Al snel kan ik mijn angst loslaten, want zodra we uit het vliegtuig stappen en op de bodem van Dubai aankomen, staan er stewards en stewardessen her en der verspreid en zij noemen verschillende namen van steden. En ver in de hoek horen wij roepen “Colombo, Colombo”, dus daar gaan wij op af. Een frêle, kleine stewardess in een mooi Emirates outfit wacht ons op. Wij sluiten ons aan bij een groepje van vier personen; twee Nederlandse vriendinnen die op backpack avontuur gaan en een echtpaar waarvan de man Nederlands is en de vrouw Sri Lankaans. Het groepje wordt niet groter en met zijn zessen gaan wij achter de hooggehakte, frêle stewardess aan. Zij heeft aardig de pas erin en dus moeten wij haar goed in de gaten houden, want wij willen dat vliegtuig halen. En het komt allemaal goed; onze eerste positieve ervaring met Sri Lanka is hier al begonnen.
Het tweede deel van de reis verloopt voorspoedig en we landen zoals gepland op zaterdagmiddag 2 april Sri Lankaanse tijd (dit is 3,5 uur later dan in Nederland) om 14.45 uur. Als we door de douane zijn en willen gaan zoeken naar Roanne, komt er een leuke, roodharige, kortgeknipte jongedame op ons af. Het is…… Roanne, zij heeft ons al snel in de gaten en vliegt, dwars door de poortjes, op ons af. Ja hoor we zijn weer bij elkaar, wat een heerlijk warm gevoel, letterlijk en figuurlijk.

Roanne zal de komende twee weken onze gids zijn, tijdens onze rondreis door Sri Lanka. Zij heeft leuke plekjes uitgezocht, welke wij met z’n 3-en zullen bezoeken.
Vanaf het vliegveld gaat de reis per ‘taxi’ naar het “House van Esanya” in Negombo, hier hebben wij onze eerste overnachting welke geboekt is door onze gids. We krijgen een verfrissend welkom in de vorm van een lekker koel glas drinken. Even bijkomen van de vlucht en de overvallende warmte en natuurlijk even bijkletsen van 3 maanden. Het is een mooi plekje met eigen slaapkamer én eigen badkamer. En heel belangrijk, wij hebben waarschijnlijk de beste gastvrouw van Negombo getroffen, zij zal voor ons gaan koken en vraagt wat onze wensen zijn. Ondertussen laden wij onze backpacks beetje uit en frissen ons op, voor zover als dat lukt met deze temperatuur, maar in ieder geval verdwijnt de lange broek voorlopig de tas in en halen we de tropische kleren eruit. Wij gaan de buurt verkennen en lopen gewoon, lekker eindje weg en….gewoon lekker weer terug.
De warme maaltijd is voortreffelijk en we krijgen al snel gezelschap van een in Holland wonend, Oekraïens stel dat net als ons aan het begin van hun rondeis staat. Later schuift er ook nog een leuke Fransman bij. Wat een gezelligheid.
Maar het reizen en de warmte heeft ons toch moe gemaakt en wij zoeken lekker ons bed op. De volgende ochtend staat er een heerlijk ‘westers’ ontbijt voor ons klaar met thee, toast, gebakken eieren, boter, jam, heerlijk fruit, en voor Roanne een lekkere dahl.
Wij weten het zeker deze gastvrouw krijgt van ons een hele dikke TIEN.
Zo begint onze zondag 3 april. Na het ontbijt gaan we met tuk-tuk (lees toek toek) richting Negombo City en maken we kennis met het gezellige, levendige leven van Sri Lanka. We lopen langs winkeltjes, over een marktje, waar vooral de kledingkraam het goed doet, en dan niet de netjes gerangschikte, op hangertjes hangende kleding, nee die loopt iedereen voorbij, het zijn de ‘op een hoop gegooide kleding’ kledingkramen die mensen trekken. Als kippen pikken zij de leukste kledingstukken eruit en onderhandelen met de marktman over de koop.
Een leuk en kleurrijk gezicht. Zo lopen we heerlijk een stuk door Negombo City en gaan dan op zoek naar het, door onze gids opgezochte, ‘koffietentje’. Want bij ons gaat een lekker hollands bakkie koffie er wel in op dit tijdstip van de dag. En ja hoor we vinden het; een heerlijke verkoelende lucht komt er bij binnenkomst op ons af, en wat ziet het er mooi uit. Maar de aandacht van Roanne wordt getrokken door iets in de hoek….. een vitrine met de meest mooie taarten. Laten we toevallig vandaag iets te vieren hebben, dus dat wordt taart bij de koffie. En wat genieten we hiervan, en dat doen we lekker lang in deze aangename temperatuur. Ook de wc krijgt van ons een keuringsinspectie en ook deze is goedgekeurd.
Als herboren komen we weer buiten, dankzij het heerlijke bakkie, want wat knapt een mens daarvan op. We lopen nog lekker rond in Negombo en nemen op gegeven moment de tuk-tuk terug richting ons guesthouse. Blijkt een stukkie van niks te zijn, dit hadden we wel kunnen lopen, maar ja kon de gids ook niet weten.
We hebben nog bezoek aan de Herbal Spice garden gebracht en zijn hier door een engels/nederlands sprekende gids rondgeleid. Hierna vervolgen wij onze weg naar guesthouse, want wij zullen om 3 uur worden opgehaald door Viji. Viji is de chauffeur en manusje van alles op Home of Hope (HOH). De tassen en wijzelf stappen in de comfortabele bus van Viji en de rit kan beginnen. Onderweg wijst Viji ons op de mooie dingen die Sri Lanka zo bijzonder maken, zoals de bee trees, de verschillende kokosbomen en de rijstvelden. Viji vraagt of we van ananas houden, ons antwoord is ‘Ja’ en hup wagen wordt aan de kant gereden, deur open, wij stappen uit , Viji begint in singalees te praten met de man die langs de kant van de weg staat achter een soort kraampje met … inderdaad ananas. Vakkunding wordt er door deze man een ananas schoongemaakt en in stukken gesneden en op een schoongemaakte plank aan ons aangeboden. Jullie raden het al; de meest lekkere ananas die ik ooit heb gegeten. Ik weet voortaan waar AH z’n ananassen moet halen.
Na een lange, maar mooie rit, ondertussen is het donker geworden, naderen we ons einddoel. Maar eerst wordt er nog gestopt bij een Sri Lankaanse take away. Viji en Roanne lopen naar binnen en bestellen ons avondeten, wat wij straks dan bij HOH kunnen opeten. De bestelde Gothu, wordt terplekke gemaakt en ik kan genieten van de slagtechniek van de kok. Het lijkt of ik naar een slagwerkgroep sta te kijken. De roti wordt door de kok, mbv twee snij-instrumenten, fijn gesneden. Dit gaat met een leuk ritme en je krijgt de neiging om er bij te gaan bewegen. Handig wordt het in 3 porties verpakt en kunnen we de bus weer in. Al snel komen we aan bij HOH en maken we kennis met Linda, Anne, Nadeshe, Marjon en Sanne. We bewonderen de keuken en het vrijwilligershuis waar deze meiden wonen, met elk hun eigen kamer. En Ruud en ik zullen hier de komende 2 nachten in een riante slaapkamer met douche en toilet mogen verblijven. We genieten met zijn drieën van de Gothu, want de anderen hebben al gegeten. Hierna nog een gezellige, rustige avond en dan lekker slapen.

Maandag 4 april gaan we om 7 uur onder een heerlijke douche en sluiten wij aan bij het ontbijt. We eten op de veranda, waar ieder zijn eigen, vertrouwde ontbijtje nuttigt. Om half 9 gaan we richting de ‘medical’ en maken we kennis met Gihan, Nayana en Yuganthi, de Sri Lankaanse collega’s van HOH. We krijgen een rondleiding en mogen meekijken bij een aantal behandelingen. Hier groeit mijn respect voor Anne, Marjon, Sanne, Nadeshe, Linda, Gihan, Yuganthi, Nayana, Monica en Roanne. Hoe zij liefdevol omgaan met de kindjes die met hun ouders naar HOH komen, om hier behandeld te worden. Maar ook respect voor de ouders van de kindjes, want wat een tegenstelling met Nederland. Het zijn kindjes die door bv een hersenaandoening niet kunnen lopen, niet zelfstandig kunnen eten, geen contact maken met anderen, maar ook kindjes met een vorm van autisme. Echter in Nederland zijn er dan hulpmiddelen, waardoor deze kindjes goed kunnen zitten of tenminste een beetje mobiel kunnen zijn, dan bedoel ik de aangepaste rolstoelen. Maar hier zie ik ouders die hun kindjes optillen en die het zonder deze hulpmiddelen moeten doen. Deze kindjes krijgen, op HOH, een vorm van therapie die voor hen van toepassing is.

Tijdens de ochtend krijgen we van Roanne een rondleiding over het terrein van HOH en onder de middag lunchen we gezamenlijk met alle therapeuten op de veranda van het vrijwilligershuis.

De middag gaan Ruud en ik de omgeving, buiten het hek van HOH, verkennen en als wij weer terugkeren, kunnen wij nog genieten van onze Roanne als badjuf, tijdens de zwemles. Samen met Linda geeft zij les aan 4 meisjes die op HOH wonen, en na de meisjes zijn de jongens aan de beurt. Heel luxe want het zijn maar 2 jongens en zij krijgen dus privéles; 1 op 1.
Tijdens de zwemles begint het zachtjes te regenen, maar dat deert ons niet om toch te blijven kijken en genieten.
Na de zwemles zit de werkdag erop en gaan we beetje relaxen en bespreken hoe en wat we de volgende dag kunnen gaan doen. Ondertussen maken Marjon, Nadeshe, Anne en Sanne een heerlijke maaltijd voor ons klaar, waar wij later gezamenlijk van genieten.
Een gezellige avond volgt en de plannen voor morgen zijn door gids Roanne geregeld.

Dinsdag 5 april vertrekken Roanne, Ruud en ik met de backpacks op de rug, tegen 9 uur richting de ‘medical’ en hier nemen wij afscheid van alle collega’s van Roanne. We worden uitgezwaaid en voelen het verdriet dat afscheid nemen met zich meebrengt.
Maar wij gaan een mooie tijd tegemoet dus volle goede zin stappen we eerst in tuk-tuk en vervolgens in een bus richting Kandy; het begin van ons avontuur lonkt…

Aangekomen in Kandy, worden we door tuk-tuk chauffeur gevraagd waar we heen moeten. Echter we zijn niet voor niets backpackers en Roanne heeft gezien dat het niet ver lopen is naar guesthouse, dus voor ons geen tuk-tuk maar loop-loop. En na een kort slingerweggetje komen we bij ‘Green Villa’ ons komende overnachtingsparadijsje. Een buitengewoon aardige gastheer verwelkomt ons en is zeer geïnteresseerd in het leven van Roanne in SL. Roanne zegt hem waar we graag naar toe willen en hij geeft ons nog wat tips mee.
Lopend gaan we naar het centrum van Kandy en natuurlijk belanden we bij het koffietentje van Roanne. Vanaf hier heeft ze al vele malen contact gehad met ons in Nederland en hebben we elkaar ook al vele malen gesproken via de app. Wat leuk om dat van haar kant te zien, de volgende keer als zij ons belt als wij in Nederland zijn en zij hier in SL, dan weten we precies hoe het is….
Na de koffie kopen we wat fruit en gaan langs postkantoor om de uitnodigingen,die Gihan aan Roanne heeft meegegeven voor zijn komende bruiloft, op de post te doen.
Hierna zoeken we een tuk-tuk, die heb je hier al snel gevonden, die ons naar de Botanical Garden zal brengen. Op de BG dwalen we heerlijk rond en genieten van het meegenomen fruit en SL lekkers. Als we vinden dat we genoeg hebben gezien gaan we weer richting Kandy city en daar genieten we van een overheerlijke coupe fruit met ijs. We lopen weer naar guesthouse en onze gastheer zegt tegen Roanne dat we nog 20 minuten hebben voordat voorstelling van de Kandy dansers zal beginnen. Supersnel duiken we om beurten onder een afkoelende douche, echter is daar na 20 minuten niet meer veel van te voelen.
De gastheer loopt met ons mee naar de club waar de Kandy dansers zullen optreden en bij binnenkomst worden we begeleid naar de zaal en blijkt dat er op de tweede rij, 3 plaatsen voor ons gereserveerd zijn. En dat vinden wij fijn, om zo lekker vooraan te zitten.
Het is, op lange na, geen uitverkochte zaal, maar ik moet erbij zeggen dat dit optreden een dagelijks terugkerend ritueel is en dat mensen hier dus altijd kunnen komen.
Wij genieten in ieder geval van de uitvoering en Roanne moet beamen dat de gastheer niets teveel heeft gezegd, toen hij zei dat dit de beste uitvoering is van de Kandy dansers. Er worden namelijk verschillende uitvoeringen gegeven, op verschillende plekken in Kandy maar op dezelfde tijd (5 uur ’s middags). Roanne heeft er al eerder één meegemaakt, maar deze overtrof de vorige.
Na de uitvoering gaan we richting Temple of Tooth en maken hier een gebedsceremonie mee. Indrukwekkend en zonder schoenen.
Als afsluiting van de dag zoeken we een leuk restaurant en kunnen Ruud en ik(Roanne zit er met rug naar) zelfs onder de maaltijd genieten van Karoake afgebeeld op de muur met muziek uit de jaren ’60/’70.
In het donker lopen we terug naar guesthouse en kunnen terugkijken op een mooie dag.

Woensdag 6 april begint met een heerlijk ontbijt met een schitterend uitzicht op de ‘jungle’van Kandy. Hierna pakken we de backpacks weer op en vervolgen onze route. Vandaag gaan we met de bus naar Nuwaraeliya (spreek uit Noereelja). Het wordt een spannende bustocht, want deze chauffeur houdt van snelheid en inhalen, ook als het volgens ons eigenlijk niet kan. Onderweg komen we langs mooie theeplantages en vergezichten en genieten dan ook van het uitzicht, hierdoor wordt de rit toch aangenaam en gelukkig komen we veilig op de eindbestemming aan. Eerst op zoek naar een toilet en dan bepakt met backpack op naar hotel. Het weer is hier totaal anders dan wat we ondertussen gewend waren en het begint zelfs te regenen, we proberen te schuilen, maar merken dat we kletsnat zullen worden als we blijven staan of doorlopen. Dus toch maar tuk-tuk aangehouden en ons hiermee naar het hotel laten rijden. Het is een echt hotel met een receptie en als Roanne ons aanmeld en over de prijs begint, blijkt de door Roanne telefonisch afgesproken prijs niet voor 2 nachten te zijn, maar per nacht. Terwijl Roanne toch duidelijk door de telefoon, wel meerdere malen, heeft gezegd voor 2 nachten. De dame van de receptie gaat bellen en zegt ‘helaas prijs is per nacht.’ Roanne en ik reageren hierop door te zeggen dat wij dan verder gaan zoeken voor een ander hotel. Meteen wordt er weer gebeld en puntje bij paaltje kan er een andere, wel duurder als telefonisch afgesproken, maar wij gaan ermee akoord, prijs gemaakt en besluiten we te blijven. Ook vanwege het weer en we zijn moe van de reis en willen eigenlijk helemaal niet verder zoeken.
We worden naar onze kamer gebracht en constateren dat het goed is dat we afgedongen hebben, de bedden zien er goed uit, maar voor de rest zien we genoeg punten waar nog wel het één en ander aan veranderd (lees schoongemaakt) kan worden.
We hebben nog een deel van de middag voor ons en willen graag een theefabriek bezoeken, dus op pad….. Bij het uitlopen van het hotel komt er een tuk-tuk (toevallig?) langs. Roanne overlegt met chauffeur over bestemming en prijs en wij stappen in. Tijdens het rijden brengt chauffeur ons op de hoogte van bezienswaardigheden in de omgeving (het blijkt dat we dit keer een geweldige chauffeur hebben getroffen, Manju genaamd) en op zijn aanraden veranderen we onze route voor vandaag en gaan we naar een theefabriek met ‘gratis’ rondleiding. Nou zeg tegen Hollanders ‘gratis’ en we zijn om, dus we gaan naar de Labookellie teafactory. We worden rondgeleid door een oudere, prachtig geklede, SL dame met paraplu, vanwege de af en toe vallende regen. Hierna krijgen we een ‘gratis’ kop thee geschonken in prachtig engels servies in het naastgelegen ‘koloniale’ pand en nemen wij er een heerlijk, gekocht chocoladecakeje bij. Manju wacht ondertussen buiten en wij maken nog wat foto’s van de schitterende omgeving waarin deze teafactory ligt. Helaas ziet het weer er inmiddels meer Nederlands als Sri Lankaans uit.
Op de terugweg in de tuk-tuk worden we door Manju op mooie plekjes gewezen en hij geeft ons de tijd om mooie foto’s hiervan te maken. We hebben het ook over wat we de volgende dag willen zien en Roanne spreekt met Manju af dat hij ons de volgende ochtend om half 6 bij het hotel zal komen ophalen. Terug bij het hotel kleedden wij ons, voor het eerst en laatst deze vakantie, om in warmere kleding en maken nog lekker een wandeling richting de city.
Wij eten nog wat en zorgen dat we niet te laat in bed liggen ivm de komende dag.
En ja hoor, onze vertrouwde Manju staat er de volgende ochtend, zoals afgesproken op donderdag 7 april om half 6 ’s morgens. Wij zijn dit keer warm gekleed en hebben een tocht van meer dan 30 km met de tuk-tuk voor de boeg op weg naar Horton Plains National Park. In het begin nog donker, maar langzaam aan zien wij het lichter worden en gelukkig komt ook de zon tevoorschijn. Onderweg stopt Manju bij een klein dorpje, bij de plaatselijke bakker, waar wij binnen kunnen zitten en Manju ondertussen de bakker helpt bij het bakken en draaien van de Rôti’s. Wij worden naar een tafel met stoelen begeleid en moeten gaan zitten. Er komt een blad met broodjes en fruit en we krijgen zelfs thee geserveerd in, wederom, engels servies. Terwijl de rest van de klanten thee drinkt uit een glazen beker. Wat voel ik me geweldig en wat genieten we hiervan.
De weg wordt vervolgd en Manju rijdt ons met tuk-tuk tot aan het punt waar de wandelroute op het park begint. Het is hier al aardig druk met toeristen op dit vroege tijdstip, maar we zullen merken dat we tijdens onze wandeltocht soms het gevoel hebben, dat we alleen op de wereld zijn. De tocht is zeker de moeite waard, en we komen tweemaal bij een onbeschrijflijk mooi uitzichtpunt en een mooie waterval. De rest van de route is schitterend en zeker iets om te zien als je in SL bent.
Ook de terugweg worden we door Manju weer op mooie plekjes gewezen en stoppen we aan de kant van weg, omdat daar drie aapjes zitten. Manju vraagt of we bananen bij ons hebben en deze geeft hij één voor één aan de aapjes. Wij genieten van de manier hoe de aapjes de bananen eerst netjes pellen, de banaan opeten en vervolgens de schil erachteraan oppeuzelen.
Terug bij ons hotel besluiten we dat Ruud wegens lichamelijke ongemakken, een paar uurtjes lekker op zijn bed gaat liggen en Roanne en ik wanen ons voor een paar uurtjes in een mooie kostuumfilm en gaan high-tea-en in the Grand Hotel. Een super mooi hotel gebouwd in koloniale stijl waar een overnachting niet te betalen is, in ieder geval niet door ons, maar een high tea dat kan er wel af.
De avond sluiten we af met een diner in ons eigen luxe hotel, we denken dat de andere gasten zich onder tafel hebben verstopt, we kunnen ze in ieder geval niet zien.

Vrijdag 8 april worden we wederom door Manju met tuk-tuk opgehaald, dit keer om half 9 en brengt hij ons naar Nanu Oya, dit is een klein half uurtje met de tuk-tuk rijden. Vanaf hier zullen we de trein van 9.20 uur nemen naar Ella. Echter kwam de trein, wegens problemen bij de NS waarschijnlijk, later en konden we om 11.30 uur instappen. Het duurde toen nog zeker een half uur voordat we gingen rijden. Maar we hadden zitplaatsen en tijdens de rit konden er mooie foto’s worden gemaakt bij de instap-deur, die in SL heel gastvrij, altijd openstaat. Dachten we na 4 uur reizen dat we er bijna waren, moesten we een station voor eindbestemming allemaal de trein uit en overstappen op de volgende trein, die om 12.30 uur vanaf Nanu Oya was vertrokken….???? Ja dat schiet lekker op zo’n dag. Gids Roanne was een beetje chagrijnig vanwege het feit dat wij nu een hele dag hadden besteed aan reizen en ze had ons nog zoveel willen laten zien deze dag. Maar ik kan gids verzekeren dat ze zich hier totaal niet schuldig over hoeft te voelen, sommige dingen moet je meemaken om het na te kunnen vertellen.
Aangekomen in Ella, een gezellig, klein, toeristisch plaatsje, gingen we op zoek naar ons guesthouse. Deze bleek zowat aan het einde van Ella, of de wereld, te liggen, maar je bent backpacker of niet. Op een prachtige locatie lag ons paleisje voor de komende twee nachten. Hier zouden wij het zeker uithouden, als het aan ons lag wilden we hier wel langer blijven.
We hebben nog een mooie wandeling gemaakt naar de 9 arches, op wandelafstand van ons guesthouse en de terugweg in de schemering, over het spoor richting station Ella.
De dag afgesloten met een heerlijke maaltijd in hotel Flower Garden, en moe maar voldaan het laatste stukje naar ons paleisje gelopen.

Zaterdag 9 april begon met een super ontbijt, geserveerd door onze butler Jagath. Hij maakte toast, gebakken eieren, toast, jam, boter, toast, dahl, toast, fruit, toast en ondertussen schonk hij onze kopjes vol met thee, zodra we die leeg hadden.
Maar een goede bodem konden we deze dag gebruiken, want de missie was Ella Rock. Een beklimming van twee uur naar een onwijs mooi uitzichtpunt (gelukkig hebben we de foto’s nog). De afdaling ging zoals verwacht als een makkie en na een kwartier keken we achterom naar Ella Rock en kon ik bijna niet geloven dat wij daar geweest waren (maar gelukkig hebben we de foto’s als bewijs). Beneden aangekomen, Sri Lankaans geluncht met een overheerlijke fruit juice.
’s Middags lekker de toerist uitgehangen en wat leuke souvenirs gekocht. Deze dag hebben we afgesloten bij een Italiaans restaurant, met een leuke Chinese bediende.

Zondag 10 april moeten we helaas afscheid nemen van Jagath en Samantha van Samadhi guest inn, maar onze reis gaat verder. Deze dag nemen we de bus richting de kust en wel Matara. Vanaf hier nemen we de tuk-tuk naar Polhena waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Wat keek ik, toen we in de warmte van het binnenland waren, uit naar de kust. Maar wat miste ik de schoonheid van het binnenland toen wij bij de kust waren. En de warmte leek ik hier duizend maal erger dan in Ella. Vooral onze hotelkamer, ondanks de ventilator kon ik geen koel plekje vinden.
Maar we willen veel zien, dus we gaan op ontdekking. Polhena is in 2004, net als veel gebieden in SL getroffen door de tsunami. Dit gevoel kan ik helaas niet weg krijgen als ik hier loop. We sluiten deze lange reisdag af met een heerlijk diner bij hotel Beach Inn, waar we afrekenen bij de schotse vrouw die 13 jaar geleden naar SL was gekomen voor vrijwilligerswerk en nu al 7 jaar getrouwd is met de eigenaar van het hotel.

Maandag 11 april worden we, ondanks de vele minpunten van het hotel, verwend met een heerlijk ontbijt. En ook dit keer hebben we een butler die ons bediend.
We gaan deze dag wandelend naar Matara, wat in deze hitte niet echt aan te bevelen is, maar ik denk constant; doorlopen des te eerder zijn we er. Moet echter niet vergeten te drinken want een zonnesteek is op deze manier zo opgelopen. En onderweg even geld pinnen is ook aan te bevelen, met z’n 3-en duiken we het pinhokje in en er is … airco. Maarja om hier nu de hele tijd te blijven, dan gaat niet alleen de tijd voorbij, maar ook je geld is zo weg.
We lopen al zwetend Matara Fort binnen, een zeer mooi deel wat in de Hollandse periode, meer dan 300 jaar geleden is gebouwd. Er staan veel mooie gebouwen die bewaard zijn gebleven uit deze koloniale tijd. Hier vinden onze voeten afkoeling in de zee en kunnen we er, na een heerlijke lunch, weer tegenaan.
Ook brengen we een bezoek aan Dondra, het zuidelijkste plekje van SL. Helaas kunnen we niet in de vuurtoren, maar toch genieten wij van dit mooie plekje.
Ook sluiten wij deze dag af met een heerlijk diner in ons, inmiddels vertrouwde, Beach Inn.

Dinsdag 12 april gaan we zonder ontbijt op weg naar Unawatuna. Dit zal een korte rit zijn en voordat we in de bus stappen, gaan we bij een plaatselijke bakker, een lekker ontbijtje met kopje thee nuttigen. De geldophaler van de bus (je hebt in de bus een chauffeur en een man waaraan je je kaartje moet betalen) laat ons precies op de grens van Unawatuna uitstappen en hierdoor moeten we verder lopen dan gepland, maar ja, je bent backpacker of niet.
Als we aankomen bij ons guesthouse, zijn we sprakeloos. We zijn een sprookje binnen gelopen. Wat ziet het er hier mooi uit. Een jong echtpaar met klein kindje en zijn ouders runnen hier dit guesthouse. Een paar mooie huizen temidden van een prachtige bloementuin met veel leuke zitjes zal de komende dagen ons verblijf zijn. We worden naar onze kamer gebracht en bij binnenkomst voel ik me de koningin, Roanne zegt dat ze zich een prinses voelt, ja onderscheid moet er zijn! Twee prachtige hemelbedden in een heerlijke koele ruimte en een prachtige badkamer, en een balkon met prachtig uitzicht op boven beschreven tuin. Nou hier gaan we ons thuis voelen hoor.
Deze dag besluiten we de toerist uit te hangen en met zwemkleding, handdoek en leesboek zoeken we een heerlijke loungeplek op de beach. Als ik rustig blijf zitten en goed onder de parasol kruip, dan moet ik het uit kunnen houden. Wordt het toch te warm dan rennen (lopen op dit warme zand is niet te doen) we naar het water en zoeken afkoeling in de warme zee. Nou dit klinkt toch als een heerlijk relaxte middag?! O ja we hebben ook nog afkoeling van een overheerlijk glas Lemon fruit juice.

Woensdag 13 april beleven we ons eerste ontbijt in ons paradijsje. Weer worden we op een Sri Lankaanse wijze verwend met een westers breakfast mmmmmmmmmmmmm
Hierna huren we een fiets bij de plaatselijke ?, ja wat is het eigenlijk? in ieder geval staan er een paar fietsen die wij deze dag mogen huren. Vanmiddag is de shop echter dicht, vanwege het feest in Sri Lanka ter ere van het komende Nieuwjaar. Maar wij mogen de fietsen de volgende dag terugbrengen en hoeven ook niets vooraf te betalen.
De tas en waterfles gaan in het mandje van Roanne en hup daar gaan de drie hollanders op de Sri Lankaanse fietsen (=knieën op stuurhoogte) richting Galle Fort. We moeten dus links fietsen, maar, ook weer ivm de komende feestdagen, is er weinig verkeer op de weg en zelfs de rotondes gaan nu als een makkie. Galle Fort is een schitterende plaatsje, tenminste het vesting gedeelte, ook weer uit de Hollandse tijd, met veel gebouwen bewaard gebleven uit de koloniale tijd. Zo is er zelfs een Nederlands Hervormde Kerk. We parkeren de fietsen op een veilige plaats en dwalen al lopend door de straatjes en over de vestingmuren van het stadje. Het is aan de zeekant een drukte van belang met lokale mensen. Het is namelijk traditie om, met de hele familie, met oud en nieuw naar zee te gaan en dan heerlijk het water in te lopen om te wassen of te zwemmen. De vrouwen gaan volledig gekleed het water in, voor de mannen is het toegestaan om met ontbloot bovenlijf het water in te duiken.
Het is aanlokkelijk de koeling van het water met deze warmte, maar toch voelen we ons niet geroepen om ook het water in te gaan.
Als we terug fietsen, lijkt het nog stiller geworden op de straten, waar het normaal gesproken altijd een drukte van belang is met mensen, auto’s, bussen, tuk-tuks, geopende winkeltjes. Nu echter bijna niets van dit alles.
Nadat we zijn opgefrist lopen we naar de beach vlakbij ons guesthouse en maken er nog een gezellige middag/avond van.

Donderdag 14 april worden we voor de tweede, en laatste maal, verwend in ons paradijsje en er komt al een beetje gevoel van heimwee, ook vanwege het naderende afscheid, want dit zal onze laatste dag samen met Roanne zijn.
Vandaag willen we met de bus naar Negombo, daar zullen we onze laatste overnachting hebben. Echter er rijden in Unawatuna, wegens Nieuwjaar, geen bussen vandaag, dus nemen we de tuk-tuk naar Galle en maar hopen dat daar een bus gaat…. Ja gelukkig, we hebben een bus naar Colombo en vandaar zullen we naar Negombo reizen.
Ons laatste hotel van deze vakantie ligt aan de Indische Oceaan, daar waar de Mana Oya rivier in zee uitmondt. De hoteleigenaar wijst ons op het gevaar van het water, op het punt van samenkomen van deze wateren. Volgens hem heeft er gisteren, tijdens het oude jaar, een ramp plaatsgevonden. Als Roanne verder vraagt zegt hij dat diegene is overleden. Het komt omdat de rivier op het einde heel diep is en daar is het verraderlijk, de stroming is daar te sterk en als je erin zit dan kan niemand je meer redden, zo vertelt de hoteleigenaar even luchtig tussen neus en lippen door. We zijn gewaarschuwd, maar niet van plan om hier nog de zee in te gaan.
De middag en avond sluiten we af met een wandeling en diner in Kochchikade. Onze laatste avond….

Vrijdag 15 april hebben we voor het eerst een ontbijtbuffet, zeer goed geregeld in dit hotel. Qua ligging zeker niet de mooiste, maar qua voorzieningen een hele dikke voldoende. We hebben hier namelijk een douchecabine met stortdouche. Schoner kunnen we niet worden.
We worden om 7.15 uur opgehaald door de tuk-tuk chauffeur die ons gisteren ook bij het hotel heeft afgezet en zorgen dus dat we op tijd klaar gebackpackt klaar staan.
Tegen 8 uur komen we aan bij Negombo airport en koopt Roanne een ticket voor haarzelf, zodat ze het gebouw in kan om met ons mee te lopen. Dit blijkt echter van korte duur te zijn, want het punt waar onze backpacks gescand worden, daar moeten wij ook zelf al door de poortjes en Roanne kan hier dus al niet meer mee. Veel sneller als verwacht, komt dan het afscheid. Ik hoef niet te vertellen hoe dat voelt, terwijl ik dit typ, krijg ik alweer tranen in mijn ogen. We omhelzen elkaar stevig en zwaaien zolang als we kunnen….
Sri Lanka daar gaan we, Holland daar komen we

Roanne heel erg bedankt, dat jij ons de afgelopen 14 dagen meegenomen hebt door, ondertussen toch ook een beetje, jouw Sri Lanka. We hebben een zeer bijzondere en unieke reis gehad en onze backpack gaat goed gevuld mee terug.
En ik omschrijf mijn eerste backpack avontuur in Sri Lanka als; cultuur snuiven, ruiken, proeven en voelen.

Annemieke