This my life in Sri Lanka

Wat leuk en fijn al die reacties vanuit het echt koude Nederland nu. Af en toe ben ik toch best wel jaloers als ik dat laagje sneeuw of de temperaturen zie. Maar wanneer ik 's Ochtends om half 7 mijn rondje ren, geniet ik van de frisse opkomende zon en het lopen in korte broek ..In Januari:p.
Er begint nu ritme in de dagen te komen. Op maandag en dinsdag komen er patienten uit de omgeving, alhoewel sommige evengoed 2 uur onderweg zijn. Dit zijn dan kinderen tot 18 jaar en heel soms een volwassene na een beroerte. Over het algemeen heb ik veel kinderen met een aangeboren hersenaandoening die spastische zijn of heel slap en een slechte coordinatie hebben. Bij deze kindjes ga ik dan veel functioneel trainen. Kruiphouding oefenen over een rolkussen, het komen tot zit, staan of lopen. Echt de dagelijkse dingen die voor ieder zo vanzelfsprekend is maar voor deze kinderen niet. Ik kom veel lastige situaties tegen of ouders die me opleggen wat ik moet doen. Natuurlijk bedoelen ze het goed en hebben ze het beste voor met hun kind. Echter als ik mij door hen laat leiden, voel ik mij meer een student en die fase heb ik gehad. Ik ben nu echt fysio en ik weet wat ik doe en leg dat dan vervolgens aan de ouders uit met handen en voeten als zij de engelse taal niet verstaan.

Had gisteren een heel schattig meisje van 3 met een slappe parese in de benen als gevolg van hersenvliesontsteking(menigitis). Die kan zo lachen, absoluut niet verlegen en gewoon een cadeautje om mee te werken. Met haar ben ik gaan oefenen met staan voor het wandrek en dan had ze zelf een speeltje uitgekozen die ze probeert te pakken.
Veel kinderen gaan daarna ook in het zwembad, om te leren zwemmen of omdat ze in het water meer mobiliteit hebben of gewoon om te ontspannen. Marjon, de psychomotorische therapeut, had vervolgens dit meisje in het water. En heeft heerlijk met haar gespeeld, bandjes om en daar dreef ze lachend in het water.

Naast het geven van de hydrotherapie aan de kindjes geven we ook elke middag zwemles voor de kinderen van het weeshuis. Vandaag 20 januari was het een drukke dag. Eigenlijk ook een beetje sad, want we hebben afscheid genomen van Kim en Jessie de psychomotorische stagiaires die ons twee weken in hebben gewerkt en waar we samen met Yuganthi, Nayana en Gihan (de Srilankanen therapeuten) ontzettend mee hebben gelachen. Met het eten, tijdens therapie of onze spelletjes avond. Gelukkig mochten we de spelletjes van Jessie en Kim hier houden. Zijn ze toch nog een beetje hier en hebben wij een must om ze in Nederland op te zoeken.
Daarnaast was het een drukke dag omdat Nayana en Yuganthi een bruiloft hadden en Gihan, Marjon en ik met iets minder handen de patienten onder handen hebben genomen. Dit betekende dat ik today ook voor de eerste dag alleen zwemles heb gegeven een half uur voor de meisje van 5-8 jaar en een half uur de jongetjes van 5-8 jaar. Wel had ik een ouder meisje uit Home of Hope als vertaalster erbij, anders was het een grote chaos geworden. De eerste uitdaging is alle namen onthouden van de kindjes en dat zijn er 12 per dag (woho en dan ook echt lastige namen).

We beleven ook nog avonturen. Vorige week is namelijk de container met spullen uit Nederland aangekomen. Deze stond al 1 maand in de haven en heeft daardoor meer gekost dan was gepland, maar ook hier hebben ze regeltjes. Puntje bij paaltje zou deze container donderdagavond om 20.00 aankomen. Dit werd iets later...22.30, want de grote container kon tot het dorp Digana. Dat is hier 3 km vandaan, daarna wordt het een slingerweg met laaghangende telefoonkabels dus not done voor de container. Zo gingen wij op donderdagavond met de schoolbus met oudere kinderen, de therapeuten, de directeur en vrouw van het weeshuis (Alfy en Sharmini), Jose (oprichter revalidatiecentrum) en haar man op weg naar Digana. Daar kwamen we bij de container. Die werd geopenend en vervolgens met vrouw en macht de container overgebracht in trucks, de schoolbus en zo enkele malen heen en weer gereden om alles in de werkplaats en oefenzaal te zetten. Half 4 ' s nachts iedereen moe, voldaan en de container was leeg.

Weekend! De plannen werden spontaan veranderd, want na een korte nacht hadden Marjon en ik vrijdag geen zin om ver te reizen. We kozen daarom voor Dambulla ongeveer 4 uur vanaf Home of Hope. Dit betekent tuktuk naar Digana daar de bus naar Kandy, want alle wegen leiden naar Kandy. Vervolgens de ice bus naar Dambulla. En toen hebben we een ongelooflijk leuk weekend gehad. Door slechte voorbereidingen en blind te vertrouwen op de tuktuk chauffeur Vijith.
Een perfecte simpele sunsetrise guesthouse, centraal gelegen waardoor we de golden temple en de grotten tempels te voet konden bereiken. De grotten waren een schuilplaats voor een keizer die vanuit daar zijn stad weer heeft weten te beroven en uit dank daarvoor grottempels liet bouwen. En gratis te bezichtigen gedurende deze periode (lucky Marjon en me).

Zaterdag was een fysiek zware dag met een bezoek aan de ironwood met hoogtepunt de pink quarter mountain. Deze dag werd geheel verzorgd door Vijith, die ons met de tuktuk naar niet toeristische plekken bracht. Zo waren we bijna alleen op de pink quarter rock en hadden we een super uitzicht. Het roze op de berg konden we niet vinden, maar het uitzicht was echt super.
De tweede berg van deze dag was de Pedurangala in Sigiriya. Veel toeristen gaan de Lion Rock bekijken waar tevens veel muurschilderingen bewaard zijn gebleven. Een toerist heeft een paar jaar geleden met inkt deze muurschilderingen proberen te vernielen. De prijzen zijn daardoor gigantisch gestegen en een bezoek aan de Lion Rock kost 4500 roepies ofwel 30 euro. Pedurangala daarentegen 500 roepies. Zonder gids gingen we naar boven. Just follow the green route. Ja dat is een goede op een gegeven moment konden we geen pijl meer vinden en toen we eindelijk de weg dachten te hebben gevonden, bleek dat we een rondje hadden gelopen. Uiteindelijk na een geklauter stonden we dan recht tegenover de Lion Rock en kon je de toeristen in de file zien staan op de trappen. En wij, wij stonden met zijn vieren op de Pedurangala te genieten!

En zondag was het plan naar een meer te gaan, maar er was een kleine kans om daar te kunnen zwemmen en daar waren we naar de klauter zaterdag echt aan toe. Via tripadvisor zijn we toen beland bij een vijf sterren hotel met infinity pool en dat was echt cool.

Helaas aan het weekend kwam toen een eind en Vijith zetten ons rond 3 weer af bij de busplaats waarna we een lokale bus namen tot Kandy om daar op ons hoekje, schuin tegenover de tempel van de tand passievruchtensap te drinken. En we sloten af met indisch etentje bij Devon. Mmm lekker weer iets anders dan rijst. Het eten is namelijk wel een beetje eentonig. Gelukkig koken we savonds zelf en dan best uitgebreid dat we niet elke middag rijst uit de keuken hoeven te eten. We mixen een beetje van de keuken (van het weeshuis) en een beetje van onszelf.

Nu nog een drukke dag en hopelijk leuke werkdag te gaan en dan op naar ons volgend weekendavontuur. Ook al vind ik elke dag weer een nieuw avontuur met veel zon en Sri Lankaanse gezelligheid met Gihan, Yuganthi, Nayana en de Nl/Sri-lankaanse Marjon.

Dikke knuffel van een bijna bruine Roanne