Ik heb een star award vrijwilliger!

Zo zijn mijn ouders er en zo zit ik drie weken na het afscheid weer in het koffietentje om mijn blog te schrijven voordat ik een nieuwe avontuur begin, 10 dagen mediteren. Ik blijf in het mooie Sri Lanka maar de komende tien dagen zal ik mij terugtrekken in een boedhistische tempel en een vipassana meditatiecursus volgen.

Mijn vrijwilligerswerk op Home of Hope zit erop en heb ik met voldoening afgesloten. Na de korte vakantie met mijn ouders was het weer even wennen om in het werkritme te komen. Met name omdat na de vakantie veel kinderen nog vakantie hadden en het patiëntenaanbod iets lager lag dan normaal. De tijd hebben we echter nuttig besteed en de afgelopen drie weken waren dan weer alles behalve saai.

Na 8 weken training zijn alle kindjes van de dinsdaggroep Rots&Water, een soort zelfverdedigingsprogramma, erin geslaagd met één vuist een houten plank door te slaan. Voordat het plankje werd doorgeslagen, moest ieder zijn wens erop schrijven. Vervolgens ging Marjon de Rots&Water hoofddocent het kindje uitlokken, adrenaline wekken, door stellig te zeggen dat hij of zij zijn wens nooit zou bereiken. Bij voldoende kracht en met een goede houding (voeten op de grond, knieën licht gebogen, strakke buik, schouders laag en een keer diep in- en uitademen) werd met de rotsvuist op het plankje met wens geslagen. Met dank aan de leuke lessen en de goede samenwerking tussen Marjon, Nayana en mij komen alle wensen uit. Nou ik kan je zeggen de toekomst van Sri Lanka zal niet zonder artsen zijn. De gezondheidszorg mag blij zijn met de getalenteerde kinderen van Home of Hope, waarvan veel doorgaan tot arts.
Zelf heb ik ook mijn wens doorbroken en dat koste mij ook wat zenuwtjes. Ik was maar al te blij dat als voorbeeld van de groep, ook ik het goede voorbeeld heb gegeven als assistent-docent Rots&Water. Net als vertaalster Rots&Water, Nayana, die bij de tweede groep wederom het goede voorbeeld gaf.

Met het begin van de mei-vakantie in Nederland was het een komen en gaan van familieleden op het terrein van Home of Hope. Leuk om de ouders en vrienden van de andere studenten en vrijwilliger Marjon te zien. Wanneer je de hele tijd met elkaar in één huis zit, deel je veel met elkaar. Ook verhalen over ieders familie komen dan aan bod. Na die verhalen vorm je toch een beeld van de moeder of vader of juist het vriendje van. Het is dan leuk om ze ook in het echt te zien en natuurlijk gezellig om ze over de vloer te hebben.
Er zit een maar aan het verhaal. Aangezien we met 6 nederlanders en 3 sri-lankanen in één huis wonen. Is het na 2 weken komen en gaan van familieleden, tijd dat de rust weer in huis terugkeert. Het is natuurlijk heel gezellig, maar met zoveel mensen in één huis op een afgesloten terrein dan ben je ook toe aan je eigen ding. Tenminste daar ben ik dan heel erg aan toe. Hoe leuk of spontaan en humoristisch de ouders ook zijn. Ik ben stiekem nu even blij dat alles weer gewoon is. Haha wie had dat gedacht, Roan, die het fijn vind als iets gewoon is.

Na vier maanden werken op Home of Hope heb ik afscheid moeten nemen van Marjon, degene met wie ik mijn avontuur ben begonnen. Vier maanden geleden kenden we elkaar van een meet & greet in Utrecht. Toen stapten we samen in het vliegtuig op weg naar Home of Hope. We hadden allebei een rotgevoel aan het begin. Iets klopte niet, maar samen stonden we sterk. Na een paar weken kwamen Linda en Nadèshe, de oefentherapie-studenten erbij. Inmiddels hadden Marjon onze draai gevonden en waren we ingeburgerd met hulp van onze srilankaanse collega' s Gihan, Nayana en Yuganthi. Niet veel later kwamen ook Anne en Sanne de PMT-stagiaires een kamertje vullen in het huis. Het huis was compleet. En nu voelt het incompleet. Gelukkig hebben we de foto' s en de mooie herinneringen en niet te vergeten een nieuwe meet & greet in Utrecht.

Vorige week mochten Monica en ik met Alfy, Sharmini en Achiendra uiteten. De andere meiden waren op pad en toen kwam Sharmini spontaan langs met de vraag of ik mee ging eten in Kandy. Zo gingen we op donderdagavond met zijn vijven richting Kandy naar een indiaans restaurant. Ik was er al eerder geweest, maar uitgenodigd door een srilankaans echtpaar. Notabene de eigenaren van Home of Hope dat is pas extra genieten.

Deze week was het de laatste dagen in de medical. Raar om na een paar maanden je vaste cliënten te hebben gehad afscheid te moeten nemen. Ik denk dat ik het het moeilijkst vond om afscheid te nemen van Nethmi. Het meisje die eind januari op intake kwam bij Nayana en mij. Het doorzettertje met Cerebral Palsy die met moeite met twee mensen de medical in kwam lopen. Nethmi die nu bijna rennend met posterior walker in de middaguurtjes met de andere kinderen speelt. Ook gaat ze weer naar school en therapietrouw komt ze twee keer in de week. Maandag bij Nadèshe en op woensdagmiddag bij mij. Dan gaan we fanatiek oefenen om de rompbalans te verbeteren en de algemene spierkracht van de onderste extremiteit. Dit gaat altijd met een lach, hoe zwaar het ook is. Wat is het dan slikken om afscheid te nemen. Toch houd ik mij groot en in gedachte weet ik....Nethmi die komt er wel!

Donderdagavond na mijn laatste vrijwilligewerkdag werd er een kookworkshop gevolgd met Monica, Nayana, Nadèshe, Anna en Sanne bij de Tamarind garden. De B&B en farm gerund door een srilankaans echtpaar die geruime tijd in Engeland hebben gewoond. Als we aankomen in de Tamarind doen we eerst een rondleiding en ook al heb ik deze al gehad met Monica, de huisjes heb ik nog niet gezien. Het zijn basic mooie huisjes met een prachtig uitzicht. Dan begint Bella, de hond, ineens te blaffen en schiet het hoge gras in. Zo jaagt ze de Cobra weg...okeey en op naar de thee met scones. Daarna begint de cursus echt. Het koken wordt deels overgenomen door de kok. Wel worden de recepten trouw opgeschreven door Monica en mogen we allemaal snijden. Zo maken we potatocurry; pumpkincurry; ladiesfingercurry; papadam; chickencurry; eggplantcurry; coconutsambal en een arackcocktail. Het echtpaar eet gezellig mee en traditioneel eet ik met mijn handen. Voor mijn gevoel smaakt het eten dan nog lekker. Na het toetje curd met kithul is het zo goed als droog en glibberen we voldaan naar huis.

Om toch niet ongemerkt Home of Hope te verlaten en omdat ik niet weet wat ik kan geven als bedankje aan Alfy & Sharmini, trakteer ik de kinderen op eggpastry. Sanne en ik halen de 115 pastries op en om 17.00 komen alle kinderen naar het auditorium. Ik mag daar een speech geven en alle kinderen persoonlijk de pastries uitdelen. Niet echt mijn ding, maar achteraf wel leuk. Vooral hoe dankbaar de kinderen zijn.

Onverwachts krijg ik een staraward van Alfy & Sharmini. Daar staat zelfs mijn naam op, om mij te bedanken voor het vrijwilligerswerk. En met dit award eindig ik mijn viermaandse vrijwillige carrière.