semaine tuna

Wow gaat snel zeg, kan mij nog goed herinneren dat het vorige week donderdag was. Maar dat is een goed teken. Het was ook een aardig drukke week en aangezien het weekend twee nieuwe stagiaires komen waren we deze week met zijn vijven. Marjon de PMT-er ik als Nederlandse fysio en Nayana en Gihan (Sri-lankaanse fysios) en Yuganthi (Sri Lankaanse logopediste).

Het derde week hadden Marjon en ik bedacht naar Hikkaduwa te gaan. Dit is zuidelijk van Colombo, maar alle wegen leiden naar Kandy. Dus eerst to Kandy dan naar Colombo en dan naar het zuidwesten om te arriveren in Hikkaduwa. Deze reis kosten ons op de heenweg 11 uur en hoewel wij vrijdagochtend rond 06.15 waren vertrokken kwamen we pas tegen 17.00 op plaats van bestemming. En hoe jong we dan ook nog zijn na een lange reis in drie verschillende bussen waren we het buszat. Gelukkig hadden we in de bus wel een guesthouse geboekt: Kind&Love. Zo rolde we meteen onder de douche.

Hikkaduwa zegt de meeste waarschijnlijk niets maar dit is een strandoord in het zuidwesten van Sri-Lanka. De tsunami van kerst 2004 heeft hier veel schade aangericht en dat kun je nog zien aan de vervallen huizen. De meeste overleefden zijn 2 kilometer meer richting het binnenland getrokken na deze natuurramp. Het is ook een stadje met veel tegenstrijdigheden. Je hebt de superdeluxe strandresort waar mensen hun bruiloft vieren of echt genieten van het goede leven, terwijl er achter niet veel meer staat dan een stenen muur en een plastic dak waar een grote familie woont.

Terug bij de douche...sunset die wilde we wel zien dus liepen we door Hikkaduwa (bestaande uit een lange weg met winkeltjes en daarachter het strand). Al snel bereikte we het strand en liepen we lekker met onze blote pootjes door het water al kijkend naar de sunset. ' s Avonds aten we lekker op het strand waarna we de ultieme ijswinkel tegenkwamen met schepijs. Laat Marjon nou ook heel erg gek zijn op ijs. al met al perfecte dagafsluiter.

De volgende dag en eigenlijk ook tevens de laatste dag in Hikkaduwa gingen we vroeg uit de veren. Surfles en wel mijn eerste les. Het was eigenlijk toeristisch een 1,5 uurs les met een toeristische prijs. Maar aangezien deze vrijwilligers wat meer ervaring hebben in Sri Lanka konden we hem voor een betaalbare prijs krijgen. Dus er werd eerst droog gepeddeld en op de plank gesprongen waarna het echte werk begon. Ieder met eigen leraar en als de juiste golf kwam peddelen en jumpen op het board. Ik had de moed al opgegeven tot ik de slag te pakken kreeg en het mij lukte totaan de stroomlijn te komen met de voeten op het bord. Ik zeg missie geslaagd op naar een lekker ontbijtje na een king coconut (is de oranje versie van de kokosnoot). Om een uur of 12 lagen we in de zon, misschien niet al te verstandig maar we renden tussendoor veel in het heerlijke water. Ik heb nog nooit zo lang in de zee geweest.

Rood kwamen we terug bij ons guesthouse waar we besloten richting het tsunamimuseum te gaan. Echt iets waar je heen geweest moet zijn. Een lokaal museum, ingericht met verhalen en mede-opgericht door een nederlandse vrijwilligster. De vrouw van het museum vertelde haar eigen bibliografie over de tsunami. Zo lees je ook over een trein waar veel mensen na de eerste golf in vluchtte. Echter kwam toen de tweede golf en werd bijna iedereen in de trein bedolven onder het water of verdrukt. Heftig om de fotos te zien en verhalen te lezen. Heel veel kinderen wees geworden, families die hun familielid nooit hebben gevonden. En dan stap je in de tuktuk om weer een beetje te aarde in het dagelijkse leven van Sri Lanka. Toen waren we allebei een beetje sprakeloos.

De stortbui zorgde ervoor dat we een tijdje waren opgesloten in een cafeetje. Na een pizza te hebben gegeten was het weer super weer en gingen we in de late uurtjes nog even met de voetjes van de vloer in Mambo' s. Zo was het al weer zondag en verliep de reis dit keer spoedig slechts 8 uur deden we over de terugreis.

In Kandy aten we nog wat bij Bamboo Garden. Zie ik ineens Lucy aan het tafeltje naast mij zitten. Lucy is een meisje uit Australie die ik in Ghana heb leren kennen, nooit meer gezien of gesproken en dat ontmoet je elkaar drie jaar later. Ze kwam gezellig met haar vriend bij Marjon en mij zitten en zo werd het een sociaal etentje.

De derde echte werkweek ging dus super snel. Dat kwam ook omdat er veel patienten waren en weinig therapeuten. Maandag viel het mee met de drukte. Na een rondje hardlopen had ik twee patienten achter elkaar. Yugan een jongetje van 3 met Cerebral Palsy had ik vorige week ook. Hij is super schattig met een brilletje en zijn moeder spreekt ook goed Engels. Dan kan ik haar ook meteen dingen aanleren om thuis te doen. Zo kan Yugan niet alleen zitten en help ik de moeder met het oefenen net als het kruipen en staan met steun. In de middag deed ik samen met Nayana en Yuganthi de zwemlessen dus dat was een dolle boel. ' s Middags geshopt in Digana met Nayana en Marjon. Dit omdat we een appeltaart gingen maken met Nayana en Yuganthi, omdat Gihan morgen een day off heeft voor zijn verloving. Woensdagavond applepie:p.

Dinsdag de dag dat de Navodja school komt. Voor ons ook de eerste keer deze week. Vanwege de vakantie waren ze namelijk de afgelopen weken er niet geweest. We hadden daarom patienten van buiten af die wekelijks komen en om tien uur arriveerde de bus. De Navodja school is voornamelijk kindjes met het syndroom van down en geestelijk gehandicapten. Er waren er 11 en daarom deden we 2 op 1 therapie van een halfuur. Vervolgens twee groepen in het zwembad. Zo grappig om te zien. Marjon had een leuk basic spel bedacht. We waren met 4 en ieder had een eigen kleur ring die we moesten ophalen in estafette(2 teams van 2). Na 3x estafette ging nummer 1 de ringen in het water doen en moest Marjon ook meedoen met het spel. Zo nam ieder een x de leiding in handen. Tot slot hadden we na de lunch 45 min groeptherapie en hadden we een paar spellen bedacht die we onder vertaling van Nayana op het korfbal veld deden.

Woendag kwam de bus met autistische kindjes en alhoewel Marjon onze enigste PMT-er is moesten we toch even roeien met de riemen die we hadden. Met steun van Marjon heb ik toch wat autistische kinderen kunnen behandelen. Best wel lastig, vond ik persoonlijk. In het zwembad gaat het nog, omdat je dan een afgebakend terrein heb. Echter in de medical rennen sommige alle kanten op, ze zien van alles. Toch heb ik weer wat ervaring opgedaan. Als de bus over een maand komt, weet ik hoe ik het beste tewerk kan gaan. De sensory room is dan erg fijn voor de hele drukke kinderen. Dit is een soort snoezelruimte met licht en muziek. Sommige kindjes reageren ontspannend op het licht, andere op de muziek of een combinatie. Aan de hand daarvan kun je dan activiteiten ondernemen doordat ze meer rust in hun hoofd hebben of meer vertrouwen in de therapeut.
In de avond was het partytime. We zouden eerst eten bij Alfy en Sharmini maar toch niet. Dus konden we mooi Elleh spelen een vorm van softbal met de meidengroep van Home of Hope. Daarna pancakes gebakken door Marjon en Nayana gegeten en toen was er taart.
We hadden Jose en haar nicht Lucia ook uitgenodigd en zo genoten we met zijn allen van de taart.

Terwijl ik dit schrijf is het donderdag en heb ik alweer weekend. De donderdag was een rustige dag al had ik genoeg te doen. Er is sinds een week een meisje op HOH met diplegia. Dit is een aandoening in de hersenen waardoor de benen niet goed zijn ontwikkeld en worden aangestuurd vanaf boven. Met Nayana samen deed ik het onderzoek. Je kon duidelijk zien bij dit meisje dat ze verzwakte heupspieren had. We deden een krachttest voor de benen en hoe goed ze ook probeerde het lukte haar niet haar knieen (waarneer deze gebogen waren) met kracht naar elkaar toe te brengen. Aangezien ze op blote voeten liep, hebben we haar ook een paar schoenen meegegeven voor extra ondersteuning.
Niet lettende op de tijd moest ik toen al in het zwembad liggen en net uit het zwembad weer terug in de medical en vervolgens weer in het zwembad. Logistiek niet heel handig, maar dan geniet je extra van de pauze.
Na de lunch had ik nog een kindje met autisme die vaak samen speelt met de patient van Marjon dus dit werd een 2 op 2 behandeling en dat beviel mij wel.
Opruimtijd en daarna Elleh met Marjon en Nayana. Met een goede tip van Marjon sloeg ik hem dan ook eindelijk raak waarna ik tot het homehonk kon rennen. Nayana bleef gezellig met ons eten dus haalde we standaard voor donderdag Kothu en een hopper (flinterdun pannenkoekje met sambal) en als toetje leftover appeltaart met een potje Skipbo!

Liefs uit Digana