Ruud & Annemieke in Sunyani

hallo volgers van Roanne, hier volgt een verslag van ons bezoek aan Roanne in Sunyani. Het begint allemaal op een zeer koude maandagmorgen 19 november in Limmen. Voordat we door onze particuliere chauffeur Rachelle worden weggebracht, moet Ruud eerst krabben omdat de ramen van de auto bevroren zijn. Terwijl ik dit stukje schrijf zit ik op onze kamer in ons executive(niet te verwarren met exclusive) guesthouse in Sunyani, en hoor ik buiten de eerste regenbui sinds we hier zijn. Roanne schenkt net lekker een heerlijk koel drankje in en zegt ja dit is wel een tropische bui (we horen nu ook onweer). Maar goed het is dus nog maandag en we vertrekken op een zeer mistige maandagmorgen richting Schiphol en komen ruim op tijd aan, we nemen meteen afscheid van Rachelle. Tot zover gaat alles nog goed, maar vanwege de mist vertrekt ons vliegtuig niet om 11.55 u, maar om 13.30 u., dit betekent dat we om 13.30 u landen op Heathrow London(=engelse tijd 1u vroeger). En ons vliegtuig naar Accra vertrekt om 14.00u, dus wij hadden nog de hoop van effe rennen en dan hups het vliegtuig in. Maar nee, het vliegtuig waar wij mee zouden moeten is nog een heel eind weg van ons en de very friendly stewardess haalt ons meteen uit de droom, ze hebben ons al gecancelled en we zullen een andere vlucht moeten boeken. Dit is echt een baalmoment, maar het is nu eenmaal zo en we zullen meteen een andere vlucht moeten boeken. Op dit moment is het ong. 14.00u en de volgende vlucht naar Accra is om 22.30u, slik! Ze zeggen altijd de tijd vliegt, maar wij hadden liever dat wij vlogen, echter we werden door de engelsen goed op het vliegveld achtergelaten en konden voor onze inwendige mens zorgen door de gekregen consumptiebonnen. En na heel wat heen en weer geloop, zitten, kijken, vooral kijken (we zagen een deel van are you being served in het echt, dit voor de oudere lezers) en genieten werd het dan toch onze tijd om in te stappen.....op weg naar Ghana. Steeds weer een stap dichter naar het weerzien met Roanne, we hadden Roanne al ingelicht en zij heeft voor ons Toontje weer ingelicht, want i.p.v. bij haar te slapen, gingen we in het vliegtuig slapen (nou ja slapen). En zo landden we dan om 05.00u in Accra en liepen met een trap het vliegtuig uit en stapten op Ghanese bodem, zo he, wat is het hier heet. Nog even wat vervelende, norse, stugge ghanese mensen van de douane passeren en nadat we onze koffers(gelukkig die hebben de reis met ons meegemaakt) hebben gepakt, nemen we contact op met Toontje en zij is al onderweg om ons op te halen. Bij haar krijgen we nadat we eerst lekker mochten douchen(ghanees), koffie met brood, een heel hartelijk ontvangst. Zij zorgt er ook voor dat wij met een taxi naar de bus die richting Sunyani gaat, worden gebracht. Dit zal onze eerste echte ervaring met de Ghanezen worden en het verkeer, je weet niet wat je meemaakt!. We zitten i.p.v. een half uur ong. 2 uur in de taxi en komen dan uiteindelijk bij een bus die ons naar Kumasi brengt. Hier verzekeren ze ons dat we in Kumasi een bus kunnen nemen die ons naar Sunyani brengt. Onze bus vertrekt om 11.30u en ik vraag aan een aantal mensen in de bus hoe laat we ong. aan zullen komen in Kumasi, maar niet iedereen praat engels en zij die wel engels praat gaat eerder uit de bus en heeft geen idee, dus we zullen moeten afwachten. Ondertussen merken we er al niets meer van dat we een paar uur geleden onder de douche hebben gestaan, maar daar zullen we de komende dagen aan gaan wennen (nou ja wennen). Uiteindelijk komen we om 15.30u aan in Kumasi en vragen we daar naar de bus die naar Sunyani gaat, een aardige Ghanees die achter een kraampje staat zegt ons dat wij binnen kunnen wachten en als de bus komt zal hij ons waarschuwen. Gelukkig hebben we nu al ondervonden dat er inderdaad altijd mensen zijn, die je willen helpen zonder er geld voor te willen hebben. Ik vraag naar een toilet en word naar een bouwvallig gebouwtje gestuurd waar inderdaad een soort van wc is, dat lucht op; mijn eerste sanitaire stop sinds vanmorgen 8 uur. Jullie moeten niet vergeten dat wij dus de enigste blanken hier zijn tussen heel veel donkere ghanezen, we proberen zo gewoon mogelijk te doen en zo vriendelijk mogelijk te reageren. De bus naar Sunyani komt al snel en zo vertrekken we om 16.00u richting Roanne. Ondertussen belt Roanne ons op en zij weet dat deze busrit ong. 2uur duurt en wil weten waar we precies aankomen in Sunyani, dit heb ik gevraagd en doorgegeven zodat zij ons daar op kan wachten. Nog 2 uur te gaan en dan zien we elkaar.......... We komen aan in Sunyani (hardstikke donker), maar staan niet bij het door de chauffeur beloofde plekje. Een aantal aardige ghanezen blijft bij ons en vraagt door wie we worden opgehaald en een van hen bied ons zijn mobiel aan zodat wij Roanne kunnen bellen en zeggen waar we precies staan. Roanne moet even nadenken en zegt dat ze over 3 minuten bij ons zal zijn. Als wij hier om ons heen kijken in deze drukke rumoerige stad kan ik me dat niet voorstellen en dan gaat mijn telefoon en is het Roanne: ze staat voor de Zenith bank en vraagt waar we zijn, ik zeg: er tegenover, en dan gaat het als in een film. Terwijl we allebei ons telefoon in ons hand hebben zien we elkaar en kunnen elkaar na een reis van bijna 2 dagen omhelzen, jullie raden wel wat dit voor een moment was......

Hierna volgen nog een paar heerlijke dagen samen, en dat is echt quality time. Roanne heeft van haar ghanese baas een paar dagen vrij kunnen krijgen en neemt ons een stukje mee in haar leven hier.
Ik schrijf dit stukje op de laatste dag hier samen met Roanne, we zijn nu in het Hospital waar Roanne en Ellis als therapeuten werken. Ruud en ik zijn hier naar toe komen lopen zoals Roanne iedere werkdag doet, ze verklaren haar hier wel voor gek dat ze lopend komt. Ruud en ik hebben dit dus ook gedaan na 8 dagen in Ghana maar nu zonder onze vertrouwde gids Roanne, want zij is vanmorgen al vroeg vertrokken naar haar werk (7.45u) en het is ong. 45 min. lopen. De mensen hier nemen voor een klein stukje al een taxi, maar onze Roanne dus niet. Wij zijn rond 10.15 u hierheen gelopen.
De afgelopen dagen zijn wij oa met Roanne naar town (=Sunyani) geweest en naar het weeshuis Hannukah, waar Eileen en andere ned. vrijwilligsters werken. Dit was ook leuk; wij waren aan het winkelen/wandelen in de stad, kom je een bekende tegen in Ghana, dus ik zeg He jij ook in Ghana? (dit waren Eileen, Lindsey en Sophie)
En we zijn naar het Hand in Hand project geweest in Nkoranza, een soort weeshuis voor gehandicapte kinderen. Ook zijn we naar de Kintampo waterfalls geweest, echt heel mooi om te zien. Dit alles doen we met de Trotro, waar Roanne het al vaak over heeft gehad en dit is echt een heel bijzondere ervaring; niks luxe, gewoon een oud bestelbusje uit Nederland of Duitsland, reclame blijft er hier gewoon opstaan. Ze hebben hier dan zitplaatsen in gemaakt, sommige comfortabel, maar de meeste niet en daar zit je dan een paar uur in en wordt je gebracht naar de plaats van bestemming. Onderweg zien we dan het echte ghanese leven aan ons voorbijgaan en dat geeft ons een goede indruk van het leven hier. Ik moet zeggen dat dit de eerste dagen voor ons heel moeilijk was, zo totaal anders dan bij ons, maar na dit weekje went het zo stilletjes aan. En dan heb ik het nog niet over het weer gehad hier; s morgens geen twijfel als je voor je kast staat, je trekt een korte broek en een shirt aan en ben je eenmaal buiten dan is alles binnen een mum van tijd op z n hollands gezegd zeiknat. Zelfs dit went. Er is hier maar 1 soort temperatuur en dit is HEET!
Maar goed, we zijn inmiddels weer aangekomen in ons Eecutive(niet te verwarren met...) guesthouse en zitten aan een hollands koppie thee. We zijn nadat we vanmorgen Roanne en Ellis hebben opgezocht in het Hospital met z n vieren naar de stad gelopen en vandaar ging Ellis nog een boodschap halen en dan richting huis en wij gingen verder de stad in om oa de bus voor morgenochtend naar Sunyani te reserveren. Ja aan alles komt een eind, helaas gaan leuke dingen altijd sneller.
Ruud en ik kunnen terugkijken op een zeer fijne tijd samen met Roanne en Ellis, het was een zeer warm welkom en het afscheid zal dus zeer moeilijk worden. Op dit moment en als ik eraan denk overvalt het me allemaal een beetje (erg), maar Ellis heeft me verzekerd dat Roanne sterk is en hier ben ik 100% van overtuigd. Wij hebben 2 meiden gezien die zich hier heel goed staande weten te houden, ondanks alle tegenslagen en moeilijke momenten die ze hier als Obruni s ondervinden.
Wij rijden dus morgenochtend (27 nov.) om 6.30u, dit is een normale ghanese tijd, richting Accra en zullen daar rond 3u s middags aankomen. Hierna rijden we (als alles voorspoedig gaat!) met een taxi richting Toontje en bij haar blijven we een nachtje slapen. Zodat we woensdagavond uitgerust in ons vliegtuig richting Londen kunnen stappen.
Omdat ik niet kan reageren op jullie reacties, wil ik jullie hierbij alvast bedankt voor het lezen van mijn blog...........